Martin van Drunen: “Ik heb nog niet te veel pijntjes en kwaaltjes en ga door zolang ik kan. Je leeft maar een keer en dit leven wens je elke metalhead toe.”
Met ‘Necroceros’ brengt Asphyx alweer hun tiende album uit. De sleet zit er nog lang niet in. In tegenstelling, de band klinkt nog frisser dan voorheen. Ondanks de donkere tijden voor de muziekindustrie, laat zanger Martin Van Drunen er het hoofd niet bij hangen. Nog steeds beschikt hij over een van de meest legendarische en opvallende stembanden in de death metal scene en leeft hij honderd procent voor zijn muziek.
Koen de Waele Ι 05 januari 2021
Hoi Martin, leuk om jou te horen. Hoe gaat het nu met jou?
Wel, naar de omstandigheden wel goed. Ik ben niet ziek geworden of iets opgelopen. Natuurlijk ben ik heel erg blij met de nieuwe plaat, het is wel klote dat we niets kunnen doen qua shows ofzo. Maar voor de rest gaat alles goed. Jammer genoeg kan niet iedereen dat zeggen. Niet alleen bands hebben er onder te lijden maar ook promotors, fans die niet naar festivals of shows kunnen gaan. Ook mensen die PA, nightliners of verlichting verhuren. Het is een hele industrie die tragisch genoeg op zijn gat ligt.
Dit interview gaat voornamelijk over het nieuwe album ‘Necroceros’. Een woord dat Grieks aandoet maar dat eigenlijk helemaal niet bestaat.
Het bestaat ook niet. Het is een verzinsel of hoe zeg je dat, een woordspeling. Sinds 2007 hebben we het woord death in onze albumtitels gebruikt. Vandaar het Griekse woord necros dat hetzelfde betekent. Ik heb er dan maar necroceros van gemaakt met het bijvoegsel van rinoceros erbij. De jongens vonden het allemaal goed en we zien wel waar het naartoe leidt, wat ik ermee ga doen en hoe ik het nog verder kan uitwerken.
Tussen ‘Incoming Death’ en ‘Necroceros’ zit maar liefst vijf jaar. Waarom duurde het zolang?
Daar hebben we zelf ook geen idee van, de tijd vliegt. Als band ben je voortdurend bezig met shows en allerlei dingen. Dan was er het feest ter gelegenheid van ons 30-jarig bestaan en dat was organisatorisch een heel groot gebeuren om alles op poten te zetten. Dus ja, ik heb eigenlijk geen idee. Je bent ook afhankelijk van het materiaal dat wordt aangeleverd. Als Paul (Baayens – gitarist) niet met het goede spul komt, wat niet gebeurt, duurt het allemaal wat langer. Pas sinds november 2019 hadden we het gevoel dat we er wat met konden doen. Er zijn dan nog eens voortdurend optredens en de rest van de band heeft allemaal nog een andere job. Het is niet dat we zo eventjes de oefenruimte in kunnen gaan. Dat heeft natuurlijk allemaal zijn invloed.
Paul laat alweer de een na de andere killer riff horen op het album. Wordt de muziek daar dan rond gebouwd?
Met die commentaar gaat hij zeker blij met zijn. Zo zien wij het ook. Het is onvoorstelbaar wat hij kan. Hij heeft echt wel het beste uit zichzelf geperst. Het was wel wijs dat het dan wat langer moest duren. Een beetje zoals wijn of bepaalde biersoorten die je langer moet laten liggen waardoor ze nog beter gaan smaken. We spelen ook maar met een gitarist en dat is Paul. We laten alles puur aan hem over. De muziek wordt altijd rond de riff gebouwd. In elk nummer zitten meerdere riffs en het is telkens een zoektocht naar welke riff er alweer het beste bij past. Daar maak je het nummer mee klaar, noem dat het arrangement. Je moet er al gauw drie, vier of vijf hebben. Die riffs zijn eigenlijk het moeilijkste van het proces. Maar Paul komt telkens met zoveel materiaal af, en aan het geluid werkt hij ook voortdurend. Hij weet dat hij de enige gitarist van de band is en dat hij met een verschrikkelijk vol geluid moet komen. Alwin (Zuur – basgitarist) weet dat ook met zijn bas dus dat maakt het gewoon nog des te vetter.
Uiteraard stond jij terug garant voor de teksten. Die gaan heel wat kanten uit. Waar haal je jij voornaamste inspiratie?
Ik krijg ideeën op de meest vreemde momenten. Ik kras dan snel enkele woorden op en dat wordt dan later een of twee pagina’s in A4. Ik heb zoveel thema’s en het is alleen maar de zaak dat als bepaalde nummers klaar zijn, je moet kijken wat het beste erbij past. Ik heb ondertussen al een behoorlijke keuze opgebouwd. Dat kan uit het journaal komen of een pagina uit een boek. Het kan later iets worden of helemaal niet, zo werk ik eenmaal. Als je dan met de nummers bezig gaat, kom je vanzelf bij een specifiek thema uit.
Eentje dat eruit springt is ‘Botox Implosion’. Je zou het zelfs een beetje komisch kunnen noemen als je de titel leest. Maar als je dan de tekst leest, is dat antiverouderingsproces al heel wat meer morbide.
Het is een beetje de gebruikelijke dood-ingewanden-humor tekst wat inherent is aan death metal van de oude stempel. Je ziet al die dingen gewoon rondom je heen gebeuren. Jongeren laten zich tegenwoordig helemaal inspireren door het internet. Ik moet dit en ik moet dat hebben. Ze zien er allemaal gefotoshopt uit omdat een of ander iemand daar een standaard voor gezet heeft. Hierdoor zitten verschillende ouders thuis met zo’n krijsende jongere die zijn of haar neus zo moet hebben, andere lippen of andere borsten wil hebben. Nou ja zeg, er zijn belangrijker dingen in het leven. Uiteindelijk zien ze er allemaal wel goed uit als jongere en is dat gezeur voor niets. Maar als je dan die oudere rock of filmsterren ziet die het niet aan kunnen om ouder te worden, zo krijg je dan van die belangrijke schepsels zoals een Gerard Joling of een Axl Rose. Ik snap die mensen niet, dus ik vond het wel grappig om er een nummer over te schrijven. Tijdens de operatie loopt het dan mis en dan komen ze eruit te zien zoals de zoon of dochter van Frankenstein.
Een nummer dat het kan brengen tot een rasechte klassieker in de Nederlandse death metal geschiedenis is ‘Three Years of Famine’. Hebben jullie papieren tissues uitgedeeld toen jullie het resultaat voor de eerste keer hoorden, want die gitaarpartijen zijn echt wel fenomenaal.
Nou, ik had dat ook toen Paul met de melodie kwam. Ik zei nog: ‘’waar moet ik verdomme hier nog over zingen’’. Hoe meer ik erop ga zingen of brullen, of hoe je het ook noemt, hoe meer ik het nummer zou gaan verminderen. Het was dus heel moeilijk om de juiste chemie te vinden en eventjes te zoeken tot ik het juiste onderwerp vond. Uiteraard moet je dat nummer niet de hele dag beluisteren want je humeur wordt er niet echt beter op. Het is gewoon een fenomenaal nummer. Paul heeft alles uit de kast gehaald wat hij heeft. We zijn er in elk geval heel erg trots op. Paul is ook benieuwd over de reacties en zal zeker blij zijn dat te horen.
Het album is opgenomen tijdens de lockdown. Konden jullie dan nog ergens samenkomen of was het via onlinevideo te doen?
De nummers waren nog niet helemaal af want pas dan konden we de uiteindelijke drumopnames doen. Dat gebeurt telkens in een studiojam. Samen in een hok en dan lekker aanmodderen. Het mocht het niet eens door de lockdown. We vroegen dan maar aan Tom van de studio of het van hem mocht, hij zei dat het wel zou loslopen. Hij ging in zijn woning zitten en de studio staat achter zijn huis gebouwd. Anders zat hij toch maar achter die glaswand. Officieel mocht het niet om met zijn allen daar te gaan opnemen, maar het moest wel op die manier gebeuren. We konden die nummers niet afwerken op een pc, dat ging echt niet lukken. We moesten bij elkaar zijn, anders is het geen Asphyx. Alleen zo bekomen wij het beste resultaat.
Moest er geen lockdown geweest zijn, zouden jullie dan ook een nieuw album gemaakt hebben of zou er anders meer tijd tussen gezeten hebben?
Jazeker, de hele zomer stond vol gepland met allerlei shows. De opnames konden normaal maar na de zomer beginnen. We zouden nu bezig zijn met de eindmix. Hierdoor zou het album pas een halfjaar later verschenen zijn, dus uiteindelijk heeft die hele lockdown wel het proces bespoedigd.
Sinds ‘Incoming Death’ is de bezetting helemaal stabiel gebleven. Wat is er dan anders als je het vergelijkt met vroeger het eigenlijk een beetje komen en gaan was.
Dat is inderdaad het grappige. Daarmee zijn wel heel on-Asphyx bezig. Maar het is een gegeven, tot onze eigen verrassing. Er heerst zo een goede sfeer in de band, we weten waar we goed met bezig zijn en we voelen elkaar heel goed aan. Het zit zelfs zo diep dat we met elkaar omgaan als broeders. Het gaat dieper als vriendschap en als band, dat kan je wel horen op de plaat. Misschien niet bewust maar moest het niet zo zijn, dan was het eindresultaat wel anders geweest.
Zocht je een beetje een nieuw geluid deze keer want je hebt gebruik gemaakt van Sebastian “Seeb” Levermann voor de eindmix deze keer.
We zochten iets anders, een frisse wind. Dat is niets tegen Dan Swanö hoor. Hij is een goede maat van de band en deed het prima, maar we wilden iets anders proberen. We hebben verschillende mensen gevraagd voor een testmix. Die Seeb zoals we hem noemen, had ons aangenaam verrast met zijn versie, dus zijn we met hem in zee gegaan. Hij gaf ons een heel goed gevoel en hij heeft alle verwachtingen overtroffen. Hij is meer thuis in de power metal maar houdt ook van death metal en het was zijn wens om eens iets met Asphyx te doen. Paul en ik waren razend enthousiast over de samenwerking, het was een schot in de roos. Achteraf hoor je dat vooral aan het resultaat. Ook voor hem was het een uitdaging. Hij was heel erg blij toen het klaar was. Wie weet wordt hij nu overstelpt door aanvragen van death metalbands, hij is ook zo druk bezig. Orden Ogan is zijn eigen band en hij heeft in het verleden al samengewerkt met Iced Earth. Het is dus zeker geen kleine naam, maar death metal was nieuw voor hem.
Vlaanderen en Nederland zijn heel innig met elkaar verbonden. Sinds enkele jaren is die post- black metal in Vlaanderen in opmars met bands als Wiegedood en Amenra. Die muziek hoor je in Nederland veel minder. Langs de andere kant heb je dan een resem aan Nederlandse klassiekers in de death metal stijl zoals Asphyx, Thanatos, Soulburn, God Dethroned en noem maar op. Hoe verklaar je dat verschil toch?
Daar heb ik geen verklaring voor. Destijds zaten wij en Pestilence in de buurt van Enschede, wat verder noordelijker had je DeadHead en Altar. Heel die scene was hier gewoon aan het boomen en dat had je in België niet. Ik heb het er onlangs nog met Eric Daniels (Soulburn) over gehad. Wat jullie in België wel hadden, was daarvoor een harde lichting met bands als Killer, Acid en Ostrogoth. Die bands waren veel harder als wat wij hier in Nederland hadden met bands als Bodine, Picture en Vengeance, maar dat was terug de periode daarvoor. Ik heb er nooit een verklaring voor gehad. Misschien dat destijds bands als Metallica, Venom en Slayer in hun genre van speed en thrash hier populairder waren. Misschien dat dat ons weer beïnvloed heeft als band. Blijkbaar is het niet echt te verklaren, dat is werk voor filosofen. Ik vond het ook vreemd dat we ineens in Wallonië zo populair werden. Ik ken slechts een paar woorden Frans en toen ik die sprak vanop het podium vonden ze dat zo mooi. Blijkbaar kan ik nog steeds verrast worden en dat maakt het leven nog mooier.
De laatste keer dat ik Asphyx live gezien heb, was op Alcatraz metal fest in 2017. We hebben er nog samen gestaan op het verhoogde podium maar ik weet niet of jij het nog weet.
Ik ben een behoorlijk eind weggeweest met dat sterke bier (lees Omer, blond bier van hoge gisting – KDW) van de burgemeester daar. Mensen die bij ons waren, vertelden me dat ik nog een behoorlijke tijd met David Vincent staan praten heb. Vraag me echt niet waarover we het gehad hebben, het bier smaakte zo goed, maar we doen dat enkel na de show. Je kan mensen niet teleurstellen door ladderzat op het podium te kruipen.
In maart staan er optredens geboekt en in de festivalzomer nog een pak meer. Wordt het een financiële dobber als die ook allemaal gecanceld worden?
Ja, maar dat moeten we afwachten, ook of volgende zomer nog wel zal doorgaan. Je moet in elk geval voorbereid en klaar zijn, zowel als band en als boeker. Als het goed gaat, moet je kunnen anticiperen. Maart 2021 zie ik eigenlijk nog niet gebeuren, misschien de zomer ook niet, het wordt afwachten. Voor mij wordt het een financiële dobber, ik moet ervan leven en mijn huur betalen. De andere jongens hebben nog een goede job. Ik ga niet zeggen dat ik in zak en as zit maar langzaamaan begin je je wel zorgen te maken.
En is het nu in spanning afwachten tot 22 januari als het album uitkomt?
Het is vooral uitkijken naar de reactie van de fans. Er zijn nu al bepaalde edities van het album uitverkocht, maar het duurt nog twee maanden en tegen die tijd zijn we al met iets anders bezig. Dan krijg je van: ja die plaat, juist ja, die komt morgen uit. Ik vind het wel vroeg dat alle interviews nu (lees halfweg november) al doorgaan. Dat is eenmaal zoals die platenmaatschappijen werken, ze willen het vroeg aanleveren. We zijn als band drukker bezig met randzaken als met muziek zelf. In de goede oude tijd kreeg je wat brieven binnen, je nam de plaat op en het was gedaan. Met al die sociale media nu is dat een pak drukker. We moeten met onze tijd meegaan. Gelukkig is de rest wat jonger en zijn die meer mee met al die sociale media. Soms denk ik wel dat ik te oud ben want ik kan daar allemaal niet met mee (lacht).
Doen jullie iets speciaals voor de release?
We weten het zelf niet. We zouden wel iets willen doen en die discussie hebben we nu in de band gegooid, misschien wel iets rond een streamer. Maar Asphyx zonder publiek? Ik zie mezelf niet in de camera staan praten en dan mensen rond de hele wereld voor een scherm laten kijken. Als de jongens zeggen dat we het moeten proberen, gaat het wel gebeuren. Het is misschien iets dat we nooit meer zullen kunnen doen als we terugkeren naar de realiteit, we zien wel. Misschien dat het tegen dan in Duitsland wat versoepeld is, zoals mensen die er op stoeltjes zitten voor het podium. Niet echt de beste oplossing maar alleszins beter dan spelen voor enkel een camera.
Asphyx draait al heel wat jaren mee en jullie klinken nog steeds lekker agressief en moddervet. Hoe lang zie jij zelf nog meedraaien?
Tot ik niet meer kan. Ik train mijn stem en hou hem in conditie. Na een plaat of optreden doe ik niets meer. Ik moet me warm zingen en oefen geregeld thuis, dat vergt discipline. Soms zing ik thuis nummers die live niet meer gespeeld worden, puur voor de afwisseling. Ik heb nog niet te veel pijntjes en kwaaltjes en ga door zolang ik kan. Je leeft maar een keer en dit leven wens je elke metalhead toe.