Daags voordat het album verscheen, verzorgde Amon Amarth een verrassingsoptreden op Wacken Open Air onder de naam Guadians Of Asgard. Niet toevallig ook een song van de Zweedse Viking band. Torenhoog boven de watertandende massa trad Amon Amarth op, één van de eerste keren na de pandemie, ondersteund door een leger krijgers met schilden in de aanslag. Dat werd een aparte belevenis – gelukkig ook te zien op de live stream – maar vlak daarna brachten zij het twaalfde studioalbum ‘The Great Heathen Army’ op de markt.

Voor deze legitieme opvolger van ‘Berserker’ uit 2019, trok Amon Amarth zich tijdens de pandemie terug op het Engelse platteland om er met producer Andy Sneap aan nieuwe strijdvaardige hymnen te werken. Het resultaat is een oproep tot vereniging der heidenen. Had het vorige album de neiging om pure heavy metal in het gitaarwerk te doen zegevieren, dan keert men nu terug naar de oorspronkelijke (melodieuze) death metal stijl. Zwaardere riffs, bonkende ritmes en toch nog dansende gitaaraccenten alom, wat de algemene indruk erg aanstekelijk houdt. ‘Get In The Ring’ is geschreven als openingssong voor AEW worstelaarster Erick Redbeard, maar is met zijn mediumtempo strakheid en woeste zang van Johan Hegg meteen herkenbaar.

Het titelnummer baant zich met dreigende cadans een weg naar de fans; terwijl we bij het uiterst vlotte ‘Heidrun’ van een ‘crowd pleaser’ kunnen spreken. Het snelle ‘Oden Owns You All’ schurkt zelfs even aan bij black metal, stoer en onvervaard wordt er in groep de titel gescandeerd. Niet nieuws onder de zon? Kan best, maar wie kan er weerstaan aan de transparante sound van ‘Find A Way Or Make One’ waarin enige Manowar retoriek opduikt? En wie kan beter het begin van een Vikingreis illustreren dan dit Zweedse vijftal in ‘Dawn Of Norsemen’? De kers op de taart volgt in ‘Saxons And Vikings’ waarin heel toepasselijk Biff Byford van Saxon de zang deelt met Hegg en een kleurrijk palet geschilderd wordt van de strijd tussen Vikingen en Saksen. Het gitaarduel tussen Paul Quinn en Doug Scarratt (beide in Saxon) doet gensters in het rond vliegen. En dan is er nog een buitenbeentje waarin Amon Amarth verrassend episch uit de bus komt. Afsluiter ‘The Serpent’s Trail’ is een slepend, beklijvend slotstuk waarin het gevaar tastbaar wordt als je op sleeptouw genomen wordt door de dreigende narratieve tekst die Hegg hier voordraagt, terwijl het muzikaal aanhinkt bij de meest epische composities in de metal wereld. Een verrassend einde van een sterk album dat de terugkeer van het heidense leger op onze podia aankondigt met meerdere eer en glorie. In het najaar kunnen we terug genieten van hun heidense veroveringstactiek op Europese podia!