Vergeet Scandinavië of de Verenigde Staten, als je innovatieve en vaak ook deprimerende black metal wilt horen dan moet je de blik oostwaarts richten. Polen is waar het gebeurt. Behalve grote namen zoals Behemoth, Batushka (alle varianten) en Mgła is er een levendige underground scene waarin het lokale Pagan Records label een centrale rol speelt. Via Pagan Records krijgen wij zwijnen parels voorgeschoteld van onder andere Furia, Mord ’A’ Stigmata en hier minder bekende bands zoals Kły en Above Aurora. Dat genoemde bands nog niet de status van landgenoten Behemoth hebben bereikt zegt meer over ons dan over de kwaliteit van hun muziek.

Verschillend als ze zijn, de bands op Pagan Records delen een zekere vorm van misantropie die doorklinkt in hun ijskoude black metal zonder al te veel poespas. Above Aurora is hierin geen uitzondering. Op hun derde album ‘The Shrine Of Deterioration’ (EP ‘Path To Ruin’ meegerekend) laten de heren uit Poznan zich weer van hun somberste kant horen met zes tracks waarin dissonantie en melancholische introspectie elkaar op een verrassend natuurlijke manier aanvullen.

Above Aurora heeft enige tijd geleden een bijzondere oversteek naar Reykjavik, IJsland, gemaakt en op ‘The Shrine Of Deterioration’ is de kruisbestuiving tussen de Poolse scene en de uitermate actieve en onmiddellijk herkenbare IJslandse black metal scene duidelijk te horen. De invloed van Svartidauði, Misþyrming, Auðn en al die andere bands is onmiskenbaar. Wat Above Aurora in wezen doet is het combineren van de IJslandse wall of sound die natuurlijk rechtstreeks teruggrijpt naar Emperor met de pessimistische, tranceachtige benadering van black metal à la Burzum die in Polen zo populair is. Deze twee diametraal tegenovergestelde benaderingen van wat black metal zou moeten (en kunnen) zijn worden knap samengebracht door Above Aurora. Songs als ‘Virus’ – opgenomen afgelopen winter met een soort van vooruitziende blik – en ‘Celestial Monarch’ zijn mooie voorbeelden van de wildwaterbaan die ‘The Shrine Of Deterioration’ is. Vol stroomversnellingen, watervallen, draaikolken en momenten van ogenschijnlijke rust is het een avontuurlijke plaat die je meesleurt, bij tijden verstikt en uiteindelijk weer loslaat. Na 36 minuten spoel je als luisteraar aan, verdoofd maar tegelijkertijd ook gelouterd. Hoewel overduidelijk geworteld in bijna dertig jaar black metal traditie voelt dit geen moment aan als ouderwets of retro. ‘The Shrine Of Deterioration’ is een knap staaltje moderne black metal dat het beste van twee werelden verenigt.