Wat een werkethiek hebben de jongens en meisje van de Italiaanse symfonische metalband Temperance toch. ‘Daruma’s Eyes Pt. 2’ is zowaar het zevende album en dat op tien jaar tijd. De albumtitel zelf verwijst naar het nummer ‘Daruma’s Eyes (Part 1)’ van het in 2018 verschenen album ‘Of Jupiter And Moons’. Waar de officiële line-up tijdens de voorganger ‘Diamanti’ uit 2021 nog over vijf leden sprak, is de band ondertussen gereduceerd tot een viertal en zijn vooral drummer Alfonso Mocerino en zangeres Alessia Scolletti die de band dit jaar verlaten hebben de grote afwezige namen. Op de bijhorende biografie stond trouwens nog geen officiële nieuwe drummer vermeld. Wel nieuw is zangeres Kristin Starkey, vooral bekend uit de operamiddens als contra-alt (de laagste vrouwelijke zangstem en erg zeldzaam). Een minimale vaste bezetting wil trouwens niet zeggen dat er niet groot wordt uitgepakt en niemand minder dan Arjen Lucassen (Ayreon), Fabienne Erni (Eluveitie)

Laura Fella (Faun) en Alessandro Conti (Twilight Force) komen op meerdere nummers een bijdrage leveren. Dat zorgt voor een album met een enorme diversiteit aan vocalen. Hoewel Kristina als vast bandlid wordt vermeld, verschijnt zo toch maar op enkele nummers zoals opener ‘Daruma’, ‘Glorious’ en ‘No Return’. Ze blaast met haar unieke en krachtige zang wel alles en iedereen omver. Vaste zanger Michele Guaitoli heeft een schitterende warme stem voor dit genre maar naast haar lijkt hij een braaf koorknaapje te zijn. Helemaal te gek wordt het als Fabienne en Laura in duet gaan op het balladachtige ‘Welcome To Hermitage’, begeleidt door folk instrumenten. Zachtjes wordt het nummer opgebouwd tot het eindigt met krachtige uptempo zangpartijen die alle aandacht naar zich toe trekken. Wat later passeert het duo nog eens op ‘Join Me’ en verbazen ze iedereen met hun toch wel extreem hoog gezongen partijen. Ook sterk zijn de bijdragen van Alessandro Conti die zo hoog kan gaan dat hij bijna vrouwelijk klinkt. Luister maar eens naar de wondermooie afsluiter ‘Cliff’ waar huiszanger Michele Guaitoli een prachtig en ontroerend duet met Alessandro laat horen.

Hoewel de band albums aan de lopende band blijft maken, wordt aan kwaliteit niets ingeboet en zullen fans van symfonische power metal dit album met open armen ontvangen. Persoonlijk heb ik het vooral voor de nummers met de vocale gastbijdragen. Nummers met enkel Michele op zang mogen dan wel goed zijn, soms gaat het wat de melige richting uit. Maar dat is mogelijks een persoonlijke benadering van mezelf.