Toen de eerste ochtendmensen alweer op waren gestaan, leek het eindelijk wat op te klaren en waagden we de gok en liep onze groep ook terug naar de camping, waar we niet wisten wat we zagen. Tenten die volledig onder water stonden. Auto’s die vastzaten, en de security die over het terrein liep om iedereen wakker te maken.

Het is bizar om te zien hoe iedereen in zo’n situatie meteen in de actiestand gaat. Samen met de buren heb ik meteen m’n tent naar een hogere plek gesleept. Te laat, zo bleek, want alles was inmiddels doorwerkt. Inmiddels was m’n broertje ook wakker gemaakt door de security met de woorden “Get up, you’ll regret every minute you stay in your tent!” Dat bleek een goede voorspelling, want terwijl wij probeerden om zoveel mogelijk spullen in de auto te gooien (die we die nét de dag ervoor op een hogere plek hadden neergezet  en dat bleek het beste besluit van de week te zijn) steeg het water tot onze knieën. Even later leek het alsof er een rivier door onze voormalige kampeerplek stroomde. Gelukkig was de lokale bevolking inmiddels ook ter plekke en haalde een buurtbewoner ons met een trekker uit de blubber. Het was chaos, maar een hartverwarmende chaos. Iedereen hielp elkaar en deed wat nodig was. De metalcommunity liet zich van haar beste kant zien.

Inmiddels was ook al in Velenje een opvanglocatie ingericht voor iedereen op het festivalterrein. Hoe ze dat zo snel voor elkaar kregen is me nog steeds een raadsel. In de lokale sporthal stonden veldbedden, werd drinken en eten uitgedeeld en kwamen inwoners droge kleding en handdoeken brengen voor wie dat nodig had. Ook belangrijk: droge schoenen in vrolijke kleuren en maten werden uitgestald. Voor wie het vertrouwen in de mensheid is kwijtgeraakt: dit zijn de momenten om het weer terug te krijgen. Het is hartverwarmend, hoe iedereen elkaar helpt, de lokale bevolking (waarvan een deel vooraf argwanend was over de komst van een festival met al die rare mensen met hun zwarte kleding) massaal in actie komt. Wat we zagen was niet minder indrukwekkend: een relaxte sfeer, mensen in zwarte kleding die er het beste van probeerden te maken, bierpongende Duitsers (blijkt prima te kunnen in een sporthal) en hier en daar een verdwaald gezin uit een camping uit de buurt die zich afvroegen waar ze in hemelsnaam in beland waren, maar zich al snel prima vermaakten door samen spelletjes te doen.

Ook voor avondvermaak werd gezorgd: nu de laatste dag van het festival was gecanceld, verplaatste Orbit Culture hun show naar de kroeg op de hoek, zodat er toch nog een mooie avond in het vooruitzicht was. En wát voor avond zou het worden. Het was gewoon fijn om alle bekende gezichten van mensen die we al de hele week om ons heen hadden gezien, weer terug te zien. Hoe vaak ik wel niet werd aangesproken door andere festivalbewoners die aangaven het zo fijn te vinden ons veilig terug te zien, en ik betrapte me er zelf ook op regelmatig een gevoel van opluchting te voelen bij het weerzien van een bekend gezicht.