De documentaire is in (nagenoeg) chronologische volgorde opgezet en volgt Dio vanaf zijn eerste schreden in de muziekwereld, met Ronnie & The Red Caps, in de jaren vijftig (!) van de vorige eeuw. Wendy Dio, ook veel aan het woord, maakt de kijker hiervan deelgenoot door Ronnie’s eerst trompet voor de camera uit zijn koffertje te halen. Hoe Ronnie & The Red Caps uiteindelijk Elf werd wordt haarfijn uit de doeken gedaan door o.a. mede-bandlid (en neef) Dave Feinstein. Van Elf ging het via Roger Glover (toen nog Deep Purple) uiteindelijk naar Rainbow. Glover komt ook uitgebreid aan het woord hierover. Erg interessant allemaal. Door de hele film heen wisselen recente interviewbeelden en oude fragmenten elkaar op een prettige manier af. Zo is een heel klein stukje interview te zien dat werd geschoten op Pinkpop in 1984, toen Dio daar optrad.

Het siert de makers dat ‘Dreamers Never Die’ niet alleen maar een lofzang aan Ronnie James Dio is geworden. Er wordt ook stil gestaan bij mindere tijden, bijvoorbeeld toen Rainbow (lees: Ritchie Blackmore) de Amerikaanse markt wenste te veroveren en Ronnie daarbij bedankte voor zijn diensten. Rainbow scoorde vervolgens een grote hit met ‘Since You’ve Been Gone’ in Amerika (met Graham Bonnet op zang) en de familie Dio bleef zonder rooie cent achter. Ronnie verkaste naar Black Sabbath, maakte met hen twee (drie als je ‘Live Evil’ meetelt) geweldige platen waarna het ook in het Sabbath kamp mis ging. Wall hint er in de film op dat de ellende niet alleen door de bandleiders Blackmore en Tony Iommi (Black Sabbath) werd veroorzaakt maar dat Ronnie zelf daar ook een aandeel in had.  

Verderop in de documentaire komt de opkomst en ondergang van Dio (de band) uiteraard aan de orde. Het is erg vermakelijk om te zien hoe de iconische hoes van het album ‘Holy Diver’ tot stand kwam. De strubbelingen met de Ierse gitarist Vivian Campbell (ooit door Aardschok uitgeroepen tot beste vrouwelijke gitarist van de wereld!) worden niet verzwegen al hoor je natuurlijk maar één kant van het verhaal in deze film. De tijdelijke terugkeer van Ronnie naar Black Sabbath in 1992 (het ‘Dehumanizer’ album) komt gek genoeg niet aan bod, wel de samenwerking van de vier mannen (Dio, Iommi, Geezer Butler en Vinny Appice) in Heaven & Hell (vanaf 2007). Het was dan ook deze band waar Ronnie in zat toen hij ziek werd. Verschillende collega’s doen hun verhaal over die periode en het is indrukwekkend te zien dat iemand als de Amerikaanse rockjournalist Eddie Trunk nog steeds geëmotioneerd raakt als hij over de ziekte en het overlijden van Ronnie spreekt.

Met ruim twee uur duurt deze documentaire niet te lang. Hoogstens te kort, want zeker het tweede gedeelte van de loopbaan van de band Dio gaat er in sneltreinvaart door. Daar had wat mij betreft meer in gezeten. Voor het vertellen van anekdotes is een blik bekende rockers open getrokken; sommigen had je wel verwacht (Tony Iommi, Vinny Appice, Craig Goldy) maar anderen zijn minder voor de hand liggend maar minstens zo leuk en interessant (Glenn Hughes, Lita Ford, Jack Black en een held van mezelf: Danny Lilker, het meest bekend van Anthrax, Nuclear Assault en S.O.D.).

‘Dreamers Never Die’ is een liefdevol gemaakte documentaire maar niet persé een film voor in de bioscoop; thuis kijken op DVD of Netflix zal ook prima gaan. Verplichte kost voor fans van Dio, Rainbow en Black Sabbath maar eigenlijk voor elke serieuze hardrockfan. De documentaire is vanaf 28 september te zien in bioscopen in Pathé Theaters in Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Zwolle, Tilburg en Utrecht.