Met ARĐ begeven we ons op het persoonlijke terrein van Winterfylleth toetsenist Mark Deeks. Hij bracht eerder al twee (pianogerichte) soloalbums uit en wou zijn derde schijf aanvankelijk ‘Arð’ noemen, maar het draaide toch anders uit. ARĐ werd de naam van een nieuw project waarin het erfgoed van Mark’s geboortestreek, Northumbria, centraal staat. De katholieke streek werd destijds als eerste veroverd door de woeste Vikings en speelt een grote rol in de Vikings series. Als rasechte inwoner van de streek werden sagen en legendes alsook de rijke geschiedenis van Northumbria Mark met de paplepel ingegoten en zijn de verwachtingen hooggespannen. Het is echter een welluidende verrassing dat de muzikale inkleuring van deze heidense thema’s wordt ingevuld met doom metal.

ARĐ betekent ‘native land’ of ‘geboorteplaats’ in het Oud Engels en ‘Take Up My Bones’ is een conceptalbum over de relikwieën van de Heilige Cuthbert die leefde van 634 tot 687. Zijn volgelingen droegen zijn restanten door berg en dal en het gerucht gaat dat slechts drie monniken wisten waar hij echt begraven was. Dit is een origineel thema voor een doom metal album vol plechtige schoonheid. Dit soloproject werd gerealiseerd door de hulp van Dan Capp (Wolcensmen) op drums, terwijl Jo Quail prachtige accenten legt op cello. De muziek ademt rust en vredigheid uit, met een verregaande weemoed als ijkpunt. In zes songs, gaande van zes tot negen minuten lang, is dit het neusje van de zalm voor zij die houden van Saturnus en Funeral, want deze bands hebben de meeste overeenkomsten met wat ‘Take Up My Bones’ te bieden heeft.

In ‘Burden Foretold worden we verwelkomd door trage, slepende gitaren en serene zang. Plechtig gesproken fragmenten scheppen een gewijde sfeer, terwijl waardige cellostrijkjes het geheel klassiek getint maken. Af en toe een monumentale doomeruptie en dit kan niet meer stuk! De nadruk wordt gelegd op bijna religieus klinkende koorzang aan het begin van het titelnummer. Rustige klassieke piano en cello gaan hand in hand. De gewijde sfeer wordt geruggensteund door een typische doomuitval met gitaren. Wat is dit prachtig. Het gitaarwerk doet aan de sierlijkheid van Saturnus denken. Mark Deeks heeft een warme, cleane stem en als hij die op gevoelige wijze gebruikt, zoals in ‘Raise Then The Incorrupt Body’, dan worden we week, zeker wanneer huilende gitaarsolo’s ons omringen. Als toetsenist gebruikt Deeks meermaals klassieke piano en het repetitieve melodietje van ‘Boughs Of Trees’ blijft je weldra bij. Cello klinkt hier ietwat dramatisch in wat een boeiende instrumentale track zal blijken te zijn. Weer piano en omfloerste zang in ‘Banner Of The Saint’, maar weldra volgt een doom uitval met gitaarsolo’s. Het negen minuten durende ‘Only Three Shall Know’ sluit de brevieren met plechtige samenzang en trage, mooie riffs. Ook hier zorgen gesproken stukken voor een zekere waardigheid en is de algemene sfeer heel sacraal. Dit is een plaat waar je stil van wordt. Heerlijk om over je heen te laten zweven en te genieten van opperste melancholie, intussen bladerend door de rijke geschiedenis van Northumbria (waar nu Noord Engeland en zuidoost Schotland liggen). Pure klasse!