Geregeld zien we Chris Harms opduiken als zijnde betrokken bij een album. Meestal als gastmuzikant of gastzanger, maar er ontstond een ware hype rond de muzikant zodat we erg benieuwd werden aan wat hij dit grote respect te danken heeft. Lord Of The Lost is zijn band en zij brachten eerder al zes albums uit die vooral in Duitstalige gebieden erg succesvol werden. Tot nog toe was ‘Thornstar’ uit 2018 zijn meest recente wapenfeit.

Voor het zevende album heeft de sympathieke muzikant de dingen weer grondig aangepakt. ‘Judas’ is een dubbelalbum, waarbij het christelijke verhaal van Judas Iskariot als verrader van Jezus ook van een andere kant bekeken wordt dan in de Bijbel. Dit alternatieve evangelie is gestoeld op gesprekken tussen Jezus en Judas en toont aan dat verslaggeving steeds en van oudsher gekleurd is.

Tot zover het thema dat garant staat voor beschouwende teksten. Lord Of The Lost presenteert hedendaagse gothic metal/rock, gestoeld op vroegere new wave, maar ook niet vies van invloeden van Type O’Negative, elektronica en metal. Harms heeft een diepe, warme stem, die daar uitermate voor geschikt is en het charisma bevat om je aan zijn lippen te binden. Muzikaal wordt er kwistig gestrooid met pakkende refreinen die meteen blijven hangen, dreunende riffs met een knipoog naar Rammstein, fraaie gitaarpartijen en vooral veel keyboards. Piano, synthesizers, zelfs een kerkorgel en een vleugelpiano werden erbij gesleurd. Kosten noch moeite werd gespaard en Chris speelt af en toe ook nog cello. Geregeld gebruikt hij een ruwer timbre voor een incidentele schreeuw of brul, maar het aandeel woestheid blijft ditmaal binnen de perken. Dit is namelijk vooral een contemplatief album dat vlot rockend aan je voorbij trekt, maar liefst 24 songs tellende. Het geheel wordt ook nog opgesmukt met massieve koorzang en die is werkelijk imposant (maar niet overdadig aanwezig). Hoogtepunten zijn hier ‘Death Is Just A Kiss Away’ en de afsluiter van het eerste album ‘The Death Of All Colours’. Het dient gezegd dat één en ander zo boeiend is uitgewerkt dat de beluistering geen lange zit wordt waarbij verveling of eentonigheid om de hoek komt gluren. We kregen soms wel de indruk dat er bepaalde formules gebruikt worden, maar op inzakmomenten konden we het vijftal niet betrappen. ‘Judas’ brengt ons in een andere wereld en – indien je er open voor staat – is het gemakkelijk om daarin mee te gaan. ‘Judas’ is bij momenten erg episch en bombastisch, orkestrale arrangementen worden gretig toegevoegd, maar ook hier gebeurt dat erg smaakvol en met kennis van zaken. Luister maar eens hoe het album op symfonische wijze eindigt met ‘Apokatastasis’ en het indrukwekkende ‘Work Of Salvation’. Petje af voor zoveel talent! Het wijdverspreide respect is terecht.