Shape of Water is een art rock project van het Italiaanse duo Rox Capriotti en Luca de Falco dat in 2018 is begonnen en wat half juni het debuut ‘Great Illusions’ uitbrengt. Het zijn vooral progressieve rock tonen die met synthwave gemixt worden en dat zorgt zo nu en dan voor aardige momenten. Leading single ‘Scar’ is een goed voorbeeld – een sterk refrein, en hoewel de geliktheid er hier wel dik op ligt (en dat op veel plekken op de plaat het geval is) komt het best redelijk van de grond. Ik hoor veel Queen, ik hoor veel Muse, aardig wat new wave in de toetsen en ook misschien wel wat Owl City en ‘Editors’ op een nummer als ‘Perfect Love’. Er zijn echter drie zaken die dit album tegenhouden, en ik zal ze uitlijnen.

Allereerst is er de zang. Deze mist net te vaak het doel. Sure, de rauwe rock komt goed tot z’n recht, en nummers als opener ‘Mars-X’ en het het grungy ‘The World is Calling Me’ zijn daar goede voorbeelden van. Het zijn juist de ingetogenere stukken die de plank misslaan. Het is alsof men dat emotionele randje wilde toevoegen, maar niet per se wist hoe. De zang klinkt hierdoor gemaakt, en soms zelf amateuristisch en dat is net niet wat de plaat kon gebruiken.

Ten tweede is er de productie; men lijkt soms niet duidelijk te hebben hoe men wil klinken. Drums klinken vaker hol dan stevig, gitaren worden erg claustrofobisch in ’t midden van de mix gezet en de reverb en delay die men gebruikt in de zangmix tonen een bepaalde onervarenheid in het mixen en masteren van dynamische platen zoals deze. Ook komen de synthwave elementen amper tot hun recht omdat de patches die gebruikt worden enorm ondergeproduceerd klinken.

Ten slotte is het muzikantschap niet altijd op z’n best. Laat ik het afsluitende titelnummer gebruiken als voorbeeld. Het intro komt nog het beste tot z’n recht, met een kalme opbouw naar een eerste couplet. Bij het pre-refrein valt echter iets op: hier wordt een progressie gekozen die nergens heen gaat en zichzelf herhaalt op een vrij ontoepasselijk punt. En ik had hier geen punt van gemaakt als dit niet continu zou gebeuren op de plaat. In vrijwel elk nummer lijkt men lekker de smaak te pakken te krijgen voordat men interessant wilt doen met een twist die vervolgens compleet z’n doel voorbij schiet. “Zonde” is dus vooral het woord wat de lading dekt voor ‘Great Illusions’.