Green Carnation was zowel de voorganger van, als de vervolgband op het Noorse In The Woods… dat zich reeds in de jaren negentig etaleerde als een band met een innovatieve mix van extreme metal met progressieve invloeden. Al spoedig gaf hen dat het predicaat ‘avant-garde’.

Gitarist Tchort (ooit bij Emperor en live kracht Satyricon, dus we bevinden ons in het walhalla van de Noorse black metal scène) en zanger Kjetil Nordhus zijn de meest in het oog springende leden van de band, zonder de andere bekwame muzikanten in de huidige zeskoppige band tekort te willen doen natuurlijk. In 2001 schonken zij ons de klassieker ‘Light Of Day’, Day Of Darkness’ met een compositie van één uur die men de blauwdruk kan noemen van een perfect amalgaam van de progressieve strekking van eerdere extremere bands. Later volgden nog meer albums en live opnamen, maar we vernamen steeds minder en minder van Green Carnation.

Meer dan tien jaar bleef het stil rond Green Carnation, maar vanaf 2014 werd er een voorzichtige comeback aangekondigd, eerst enkel qua concerten die pas in 2016 begonnen los te lopen. Maar nu is er ook nieuw werk. Men heeft een gestage muzikale evolutie doorgemaakt. Op ‘Leaves Of Yesteryear’ vinden we zowel het melodieuze van ‘A Blessing In Disguise’ en ‘The Quiet Offspring’ als hardere elementen uit de beginperiode, maar het is toch vooral het progressieve element dat verder is uitgewerkt in de lange songs. Daarbij gaat men weloverwogen tewerk.

Het titelnummer is meteen een toonbeeld van hoe de band zachtjes komt binnenwaaien en zijn muziek meesterlijk opbouwt tot heftigere passages. Het is duister, bedachtzaam, maar bovenal majestueus. De zang van Kjetil Nordhus is daarbij de rustige, maar charismatische leidraad om de muziek meer kracht bij te zetten. Het kortere ‘Sentinels’ is eerder uptempo, met een aanstekelijk refrein dat luchtiger klinkt. De herbewerking van ‘My Dark Reflections Of Life And Death’ uit 2000 is een verbeterde versie volgens ons en het valt op dat er veel verwijzingen – muzikaal en tekstueel – inzitten naar wat later hun opus magnum ‘Light Of Day, Day Of Darkness’ zou worden. Nog meer kippenvel in het prachtig gezongen ‘Hounds’ dat je werkelijk naar de keel grijpt van ontroering. En de versie van ‘Solitude’ (Black Sabbath) past helemaal in het plaatje van de huidige progressieve metal die deze Noren nu creëren, met een knipoog naar hun behoefte om ook akoestische uitvoeringen van songs te presenteren. We hebben er heel lang op moeten wachten, maar ‘Leaves Of Yesteryear’ voelt als thuiskomen in een gerenoveerd, maar warm nest. We hopen dat er nog heel veel moois op komst is, maar hier kunnen we ons al aan koesteren!