Met zes albums op acht jaar tijd liet het Duitse Neaera flink van zich horen. Jammer genoeg ging de flow wat verloren en na een afscheidstoer kwam er in 2015 een einde aan het bestaan van dit combo. In 2019 kwam de originele bezetting echter terug samen voor enkele reünieshows en komt nu hun zevende album uit. Producer Jacob Hansen en kunstenaar Terje Johnsen werden er terug bijgehaald en gezien er aan de muzikale formule niets werd gewijzigd, kreeg het zevende album direct maar ‘Neaera’ zelf mee als titel.

En wat is de Neaera formule? Heel simpel: beuken, rammen, grunten en schreeuwen tot het uiterste. Waar ze in het beginjaren nog metalcore speelden, is dat helemaal overgeheld naar de death metal en deathcore zijde. En dat gebeurt op heel degelijke wijze. Vooral zanger Benjamin Hilleke laat zich horen. Diepe grunts en razende deathcore schreeuwen zijn alom aanwezig. Bikkelharde en moderne melodieën worden afgewisseld met harmonieuze gitaarsolo’s. Na een beklemmende en illustere solo, wordt er met opener ‘Catalyst’ al direct hevig met de zweep rondgeklapt. De deugdelijke productie valt direct op en laat de nummers nog een pak indringender klinken. ‘False Shepherds’ is direct al een van de hoogtepunten. Er wordt heel snel en technisch gespeeld met sterke riffs en leuke refreinen. Ook opvolger ‘Resurrection of Wrath’ ligt wat in dezelfde lijn. Met titels als ‘Rid the Earth of The Human Virus’ en ‘Sunset of Mankind’ wordt al snel duidelijk de band het allemaal wat somber inziet. Erg is dat allemaal niet. Het is duidelijk dat een pauze van bijna vijf jaar Neaera goed gedaan heeft want ze spelen hier gretiger als ooit tevoren.