Een half jaar geleden kreeg ik lucht van Wings Of Steel met ‘Winds Of Time’. Het bleek nog niet een album, maar de titelsong die op dat moment werd vrijgegeven. Wel een compositie van tien minuten, dus we luisterden en bleven verbluft achter. Hoe kan traditionele metal nog zo kickend zijn als je er mee opgegroeid bent? Deze jonkies (nog geen dertigers) slaagden daarin. Ze deden net waar ik op gehoopt had. De komst van het volledige album, daar werd dan ook met argusogen naar uitgekeken door mij! Nu is het zover.

Wie is Wings Of Steel? Dat blijkt een Amerikaanse band uit LA die pas opgericht is in 2019 door zanger Leo Unnermark en gitarist/bassist Parker Halub. Het album is opgenomen met drummer Damien Rainaud, maar voor de rest maakt het kernduo gebruik van een hele reeks sessiemuzikanten om live op te treden. In 2022 bracht men debuut EP ‘Wings Of Steel’ uit, in 2023 gevolgd door het debuutalbum ‘Gates Of Twilight’. Het zaadje was geplant in de underground, om van daaruit op tournee te gaan in Europa in de lente van 2024. Daar kwam zelfs een registratie ‘Live In France’ van uit. Tot nu toe speelde de band een dozijn concerten in de VS en Europa (in oktober nog op ‘Keep It True Rising V’), maar rijzende uit de underground zal daar vanaf volgend jaar verandering in komen.

Wings Of Steel speelt true old school heavy metal/hardrock en slagen erin de authentieke sound en attitude van de late jaren zeventig en de jaren tachtig te laten zegevieren in het hier en nu. Bij velen is het een kale – en in het beste geval ‘verdienstelijke’ – poging. Bij Wings Of Steel leeft en ademt men die tijd. Je zou kunnen zeggen dat de clichés – zowel tekstueel als muzikaal – je om de oren vliegen (en dat is ook zo), maar makkers, met welke souplesse, met welke uitstraling, met welke overtuiging! Het lijkt wel op deze heren alles nog net wat beter doen dan hoe het in mijn geheugen van toen opgeslagen is. Dapper en zelfzeker openen ze dan ook dit tweede album met die tien minuten parade ‘Winds Of Time’. De stevige metal met bijt rockt erop los en de hoge kwaliteit van Leo’s zang wordt meteen duidelijk. Zijn stem is zuiver, hij laveert moeiteloos in hogere regionen, heeft een lange adem, slaakt wulpse gilletjes en zingt soms ook een octaaf lager. Ziezo, dat is eruit, een excellente zanger dus. De teksten blijven braaf binnen de lijntjes, maar scheppen een onbetaalbaar gevoel van verwantschap, verhevenheid en poëtische contemplaties. Uiteraard heeft dit nummer veel wendingen, zowel in tempo als in sfeer. Het gitaarwerk is niet zomaar passende, maar subliem! Simpelweg rocken, maar even later zwevend met echo, vervolgens flitsende solo’s en heel sensitief wanneer de zang omstreeks de helft dat evenzo aangeeft. Dit is een track waarbij je in de verleiding komt om op ‘repeat’ te zetten. Er is zoveel te ontdekken, je wilt dit kennen, het nodigt uit…

De band heeft hiermee echter niet alle munitie opgebruikt, want de volgende songs – en tot en met het laatste – zijn fantastisch. Het hoog gezongen ‘Saints And Sinners’ is de kortste en snelste song, met beukende drums. Er is een melancholieke ondertoon te spotten in gitaar en zang van ‘Crying’.De kalme, geladen zang is bluesy en wederom genieten we van schitterend gitaarwerk. US power metal is altijd al wat steviger en ruwer gebleven dan zijn Europese happy benadering en ook bij Wings Of Steel is dat zo. Het knipoogt naar bands als Queensrÿche, Crimson Glory en zelfs Judas Priest (‘We Rise’), maar ook bands als Lethal en Fifth Angel worden al eens genoemd. In elk geval heerst hier het grote gebaar vol inleving, er is een massieve sound. Mysteries uit verre landen worden op een respectvolle manier verwerkt in songs als ‘Burning Sands’ en ‘To Die In Holy War’, met de metalvlag hoog gehesen. Geen metal zonder enig gevaar. Het lijkt wel of Black Sabbath even aanwezig was bij ‘Lights Go Out’. Dit tragere, welhaast sluipende nummer heeft creepy zang met doomachtig timbre, huilende gitaarsolo’s en een dreiging doemt op vanuit de tekst. De twee laatste songs geven aandacht aan de meer sensitieve kant van de band. ‘We Rise’ is een perfecte tweede single, want het vangt aan met tokkelende gitaren en Halford-achtige zuivere zang (komt misschien ook omdat ik zonet een unplugged versie van ‘Dreamer Deceiver’ gezien heb). Na een lange gil gaat men in galop de einder tegemoet. Wat een kathedraal van een stem heeft die Unnermark toch! Dat komt in die twee laatste songs goed tot uiting als hij in afsluiter ‘Flight Of The Eagle’ heel wat lager zingt. Deze finale is meer dan acht minuten op het puntje van je stoel. Hoe dat gitaarwerk opgebouwd wordt in het begin, dat kan niet beter. Hoe alles waardig verloopt naar een geestverruimend besluit, dat is lang geleden dat we dit zo goed hoorden.

Dit album is een levenselixir! Het zal de metalfans die opgroeiden in de jaren tachtig terug vleugels geven en een gevoel van thuiskomen. We overhandigen hen de eeuwige vlam om jongere generaties te overtuigen. Deze band heeft ‘the looks & the attitude’ (lang haar, leather en sjaaltjes), de kennis en het talent om dit dan nog authentiek te serveren zonder oubollig over te komen. Hier moeten heel gemotiveerde muzikanten achter zitten met het hart op de juiste plek. Iets zegt me dat Wings Of Steel heel groot gaat worden (dat hoop ik toch). Met ‘Winds Of Time’ is het ware startsein gegeven. Er zijn tekenen aan de wand. In februari/maart 2026 gaat de band 31 shows spelen in Noord Amerika met Sabaton en zopas vernam ik dat ze in augustus naar Alcatraz komen. Niet zomaar, meteen op de main stage. Check deze band!