Voor het derde album ‘Heretics & Lullabies’ is de Amerikaanse doom/post metal band getekend door Napalm Records en dat haalt hen meteen uit de obscuriteit. Deze in 2017 in Cleveland opgerichte band heeft als stemmingmakers het echtpaar Gwyn Strang (zang) en Sean Bilovecky (gitaar), maar ook belangrijk zijn bassist Jason Knotek en drummer Jon Vinson. De band heeft immers al naambekendheid door zijn vele toeren (in USA én Europa) en tal van festivals. Eerder verscheen ‘1692’ (2020) en ‘Skin & Sorrow’ (2022).

Hekserij, zwarte magie en het occulte zijn belangrijke onderwerpen voor Frayle. Het uitgekiende imago wat uitdossing betreft, doet de rest. Plus de uitstraling van zangeres Gwyn Strang natuurlijk. Met haar fragiele, welhaast lieflijke stem lokt zij de fans, onverstoorbaar zweeft zijn doorheen de keiharde doom riffs. Dat is een opvallende en vrij ongebruikelijke combinatie waar de band een identiteit uit kristalliseert. Er is nog een tegenstelling die hier goed samengaat. In wezen is de muziek log, vervormd en zwaar. De zang brengt een lichtvoetig element in. Zo kunnen we van toegankelijke songs spreken en ze zijn ook niet te lang. Allemaal troeven voor Frayle.

Het album opent met de slepende, sludgy doom van ‘Walking Wounded’, de eerste single. Meteen daarna kiest men voor een cover van Lana Del Rey, namelijk ‘Summertime Sadness’. Ook weer een onverwachte keuze, maar de band slaagt er wonderlijk in om het zich eigen te maken. De meeslepende melodielijnen blijven zompig, maar weids en atmosferisch baant men zich een weg met catchy ritmiek. Om te vermijden dat het teveel van hetzelfde wordt – want Gwyn blijft er stoïcijns kalm onder – zijn er twee songs met mannelijke grunts als tegenwicht voor de serene vrouwenzang. Dat is een slimme zet, want niet toevallig zijn ‘Boo’ en ‘Heretic’ de beste songs van dit album. De logica deed ons denken dat dit dan haar echtgenoot was met grunts, maar er is sprake van Jason Popson die zich hier laat horen. Hij is het bekendst van de band Mushroomhead waarin hij zanger was met de moniker J-Mann. Ze zijn ook van Cleveland. Besluit: alhoewel Frayle kiest voor een massieve, ondoordringbare mastodontstijl, toch behoudt dit een zekere luchtigheid, op conto te schrijven van de zang. Er wordt hier zeker iets aparts gepresenteerd.