Human Fortress is misschien niet een naam die dezelfde herkenbaarheidsfactor heeft als een band als Helloween, Blind Guardian of Iron Savior. Toch is de metalen hoek waarin al Human Fortress opereert dezelfde als bij deze grote jongens, en fans van diezelfde grote jongens moeten nu toch even de oortjes spitsen. Want als Human Fortress een nieuwe plaat uitbrengt, betekent dit dat er weer eersteklas Duitse metal op de markt verschijnt.

Je band heet Human Fortress en je noemt je album ‘Stronghold’, we hebben deze band gelukkig nooit in het hartje gehad wegens hun innovatieve ideeën. Maar als je dan met de eerste tonen van de titelsong meegezogen wordt in de tot in de puntjes uitgevoerde Duitse metal maakt dat ook allemaal geen klap meer uit. Met deze knallende opener en het mokervette ‘The End Of The World’ daarachter staat deze plaat direct als een onverwoestbaar bastion. Het is bij nummer drie ‘Pain’ dat ik echt om ben, met het wat meer sinistere riffwerk komt hier ook Iced Earth in de Tim Owens tijd naar boven. In de redeljik stabiele line-up van de laatste jaren heeft er toch plotseling een wissel plaatsgevonden achter de toetsen, en Axel Herbst is de naam van de nieuwe toetsenist. Dat hij weinig in de melk had te brokken tijdens het schrijfproces is vrij duidelijk, want de muziek op ‘Stronghold’ is erg gitaar-georienteerd en staat daarmee weer in schril contrast met het meet symfonisch uitgevallen ‘Rein of Gold’. Met ‘Mesh of Lies’ komt een opvallend serieus toontje om de hoek kijken. Te midden van alle wapengekletter en fantasie laat de band hier zijn gedachten horen over de hedendaagse “politiek”. Ook heel tof is ‘The Abbys Of Our Souls’, waar ook de toffe gitaarpartijen van Todd en Volker erg opvallen. Van dit nummer is trouwens ook de videoclip geschoten, waarin we smakelijke beelden van kastelen, rotspartijen en toverspiegels zien.

Later op de cd komen we meer wat gewaagde stukjes tegen. ‘Death Calls My Name’ is de ballad en hier horen we zanger Gus eindelijk eens buiten zijn comfortzone treden. De beste man is echt een steengoede zanger, maar hij beperkt zichzelf soms behoorlijk in de stijl die hij kiest en op nummers als dit laat hij zijn trukje af en toe een beetje los. Ook de afsluitende ‘the Darkest Hour’ is erg interessant, meer een 80’s rocker dan een typische Duitse metal anthem, beetje Iron Maiden stijl!

Doordat dit album weer meer vanuit de gitaren is geschreven, neigt ‘Stronghold’ vooral naar een album als ‘Thieves Of The Night’ en dat is absoluut geen belediging, want als er één plaat is van Human Fortress die ik koester is het die wel. Daarbij is het ook te roemen dat Human Fortress hier tegen de stroom in roeit. Waar de trend in de heavy- en power metal juist steeds symfonischer en bombastischer is, zetten deze heren juist de gitaren centraal. Het gaat me persoonlijk te ver om ‘Stronghold’ op gelijke hoogte met ‘Thieves Of The Night’ te zetten en dat zit hem eigenlijk vooral bij zanger Gus, die me toch echt wat te veilig speelt op deze nieuwe muziek. Dat kleine minpuntje meegerekend is ‘Stronghold’ alsnog een dijk of moet ik zeggen een bastion van een album wat iedere liefhebber van de typisch Duitse metal zeker even moet luisteren.