Zaterdag

De feestvierende idioten houden zich na de eerste nacht gelukkig een beetje in. Waarschijnlijk alle energie al verbruikt? Na een stuk betere nachtrust dan gisteren en een goeie bak koffie voel ik me weer helemaal klaar voor een nieuwe dag met muziek. Even een liter zonnebrand uitsmeren en op naar het festivalterrein!

Het is rond half twaalf al behoorlijk warm, en daarom nemen we plaats op de tribune die om dit tijdstip nog schaduwplekken heeft. Vanaf deze plek heb ik eersteklas uitzicht op Magic Kingdom, een creatie van gitarist Dushan Petrossi die ook bekend is van Iron Mask, wat ook dit een Belgische band maakt. Dit blijkt een prettig stukje melodische metal op te leveren wat de perfecte start van de dag is. Naast het gitaarwerk van Dushan ben ik ook erg onder de indruk van de drummer van deze band. Halverwege wordt ik echter afgeleid, als mij het nieuws bereikt dat de eerste namen voor volgend jaar bekend zijn. Ik kon direct de beslissing maken dat ik er volgend jaar weer bij ben!

De volgende band op de Prison stage is één van mijn favoriete bands van het hele festival. Myrath uit Tunesië speelt wat je nog het best kan omschrijven als oriental metal. Op dit tijdstip van de dag is het nog relatief rustig, dus ik loop met gemak door tot bijna de voorste hekken. De band maakt er een behoorlijke show van, compleet met danseres die zich van fakkels en waaiers bedient en in Oosterse stijl over het podium beweegt. Die dansjes kan je trouwens erg goed nadoen als je in plaats van waaiers twee lege blikken energydrank hebt, zo bewees een Franse dame voor mij. Met mij is een enkeling de teksten aan het meebrullen, maar het gros van het publiek staat gewoon heerlijk te genieten of mee te dansen, ja zelfs de stoere metalmannen kunnen dansen bij deze band! De setlist is rijk gekozen over de discografie, maar uiteraard is ‘Believer’ de afsluiter en hierbij wordt het publiek nog aan het werk gezet met een canon.

De prison stage gaat door met nóg een van mijn favorieten dit festival, Evergrey staat klaar om de glimlach op mijn gezicht nog wat breder te trekken. De band begint met twee stukken van het nieuwste album ‘Theories of Emptiness’ om daarna wat verder door de discografie te trekken. Een rap groeiend publiek staat mee te genieten met de mooie melodische metal van Tom Englund en de zijnen, een optreden wat vergezeld wordt door fraaie visuals op het lichtscherm. Het oudste album wat we vandaag te horen krijgen is ‘The Inner Circle’ met ‘A Touch Of Blessing’. Met afsluiter ‘King of Errors’ is het optreden ruim vijf minuten vroeger afgelopen dan het tijdschema aangaf. Jammer, maar het geeft me wel de kans om nog wat anders mee te pakken.

Op de Helldorado stage is Ne Obliviscaris bezig, en de overlap van deze fantastische band met Evergrey heeft me een nieuwe kale plek opgeleverd toen de running order werd gepubliceerd. Dus nu in een rap sprintje naar de Helldorado tent zodat ik nog tien minuutjes kan meepakken. En dat waren tien erg prettige minuten, want wat is het toch genieten van de rijke muziek van deze Australiërs. ‘And Plague Flowers the Kaleidoscope’ sluit het optreden af, waarbij zanger Tim de viool ter hand neemt. Hopelijk kan ik snel weer eens een volledige show van deze band zien, want oh hoe dit naar meer smaakt!

We blijven even rustig rond dit deel van het festival hangen en dus krijgen we ook de volgende band in de Helldorado stage mee. Rivers of Nihil speelt een deftige pot technische death metal. Naast de vaste fans die voorin te zien zijn, staan er ook veel mensen te schuilen voor de vandaag genadeloos brandende zon en die de band hier leren kennen. Ik was dus niet de enige die met verbazing stond te kijken toen er ineens een saxofoon tevoorschijn kwam, die zie je toch niet vaak in de metal!

Ook de Denen van Vola spelen in deze tent en hier pakken we ook een stukje van mee. Deze band is een stuk lichter dan de meeste andere bands op het festival, en het is stuivertje wisselen of het überhaupt als metal geclassificeerd kan worden. Nouja zo niet, moet dat ook wel een keertje kunnen. We hebben hier te maken met muziek die elementen uit de progressieve rock en de djent leent, en er niet voor terugschrikt om hun instrumentgeluid en vocalen flink te vervormen. Dit geeft een prettige sound waar je heerlijk dromerig in kan verzuipen. Nee, dit is niks voor de liefhebbers van moshpits, maar een erg prettige afwisseling op al dat gitaargeweld is het zeker. Ook de zanger van Ne Obliviscaris komt een deuntje meedoen met dit concert.

Er is een nóg kleinere tent dan de Helldorado op Alcatraz, en dat is de La Morgue stage en de eerste band die ik hier kom bekijken is Holy Mother. Deze traditionele heavy metal band heeft zijn hoogtijdagen beleefd in de nineties, maar is sinds een aantal jaar toch weer actief. Zonder meer te prijzen aan het optreden is dat ze zich niet vastklampen aan hun repertoire uit vergane tijden, maar zich focussen op de nieuwste albums. Ook twee covers komen voorbij, ‘Holy Diver’, waarin zanger en enig overgebleven bandlid van het eerste uur Mike Tirelli een mooie ode aan Dio brengt. De andere cover is van Mike’s andere band, Messiah’s Kiss. Hopelijk zien we die groep ook weer een keertje op de festivals. Wel een domper is het geluid, maar dat schijnt permanent slecht te zijn op dit podium als ik anderen zo mag horen.

Op de Prison stage is het de beurt aan de queen of metal, Doro komt ons in België overtuigen dat ze er niet alleen voor de Duitse metalheads is. Wat direct opvalt is haar onverminderd en onaflatend enthousiasme. Veertig jaar zo goed als dezelfde set zingen en dit nog steeds zo vlammend brengen, ongelofelijk. Nouja, bijna dezelfde set dan. ‘I Rule the Ruins’ is namelijk naar plek twee geschoven, waarbij het optreden wordt afgetrapt met ‘Raise Your Fist in the Air’. Ook het mooie ‘Für Immer’ staat nog altijd op de rol, evenals de Judas Priest cover ‘Breaking The Law’. Een support slot bij Judas Priest heeft Doro met haar Warlock indertijd namelijk het pad naar glorie opgeleverd. En moet ik er nog bij vermelden dat de set netjes werd afgesloten met ‘All We Are’?

Op de La Morgue staat tussen de bedrijven door The Night Eternal. Tien minuten heb ik het volgehouden en geprobeerd iets anders dan drum en bas te horen, maar dit heb ik dus uiteindelijk maar op moeten geven. Jammer, want naar deze band heb ik toch best wel uitgekeken.

Als verslaggever voelde ik me toch wel verplicht om de dagheadliners mee te pakken, en dat was in dit geval Extreme. Op het gemakje wacht ik op de tribune af wat er komen gaat, en te oordelen aan het veld zit de gemiddelde Alcatraz bezoeker nou niet echt te springen om deze Amerikaanse AOR mannen. Ze zijn hier natuurlijk ook vooral bekend om dat ene nummer en zo’n geweldige liveband is dit echt niet. De show loopt dan ook vrij hakkelend en de response uit het publiek lijkt zelfs vooraan meer uit beleefdheid dan uit enthousiasme te komen. Waarom je tussen eindeloze gitaarsolo’s trouwens ook nog een nummer van Queen (‘We Will Rock You’) wil plakken als je zelf ook ruim veertig jaar aan repertoire hebt is mij overigens een raadsel. Na de top-2000 hit ‘More than Words’ loopt de boel dan ook rap leeg. Ook ik houd het niet veel langer vol, al is het maar omdat Candlemass zo gaat beginnen. Een behoorlijk gemiste kans om op een headlinerslot een paar van die over het paard getilde Amerikaanse rockers neer te zetten terwijl bands als Gojira en Opeth ook met festivaltours bezig zijn. Later komt me nog wel ten gehore dat de band nog een schitterende tribute medley aan Ozzy heeft gespeeld, gitarist Nuno Bettencourt heeft namelijk nog meegespeeld bij het Back to the Beginning concert.

Dan maar snel richting de Swamp stage, want daar is Candlemass bezig met het vieren van hun veertigste verjaardag. De band is nog maar net begonnen en het is mij alweer duidelijk waarom we deze groep al veertig jaar op handen dragen. De combinatie van de trage en loodzware riffs met de diepe en theatrale stem van Johan Langquist maakt dat een optreden van Candlemass iets is waar je nooit genoeg van krijgt. De focus van het optreden ligt vanwege het jubileum op het oudste werk, van zowel de eerste en de tweede plaat worden drie nummers gespeeld, maar met ‘Sweet Evil Sun’ komt er ook een nieuw nummer voorbij. Wat mij betreft op naar de volgende veertig, maar leeftijd-technisch is dat misschien een beetje veel gevraagd.

Het Zweedse horrogezelschap Avatar speelt dit jaar slechts één festivalshow, en dat is bij ons op Alcatraz. Ik ben de band sinds het voor mij tegenvallende album ‘Avatar Country’ een beetje uit het oog verloren, dus ik ben erg benieuwd waar de heren vandaag mee komen. Het showelement zijn ze nog niet verleerd, zoveel wordt wel duidelijk als iemand een rode doos op het podium komt zetten. De doos wordt opengemaakt en daar is de freak-kop van zanger Johannes, briljante grap en heerlijke toonzetter! Het optreden wordt afgetrapt met ‘Dance Devil Dance’ en ‘The Eagle has Landed’. Hierna belooft Johannes het podium helemaal af te breken vanavond. Dat hij hiermee het demonstratief omdonderen van zijn microfoonstatief bedoelde werd ons drie seconden later duidelijk, en uiteraard heeft hij wel een roadie nodig om hem weer op te rapen. Het optreden gaat door en tot mijn grote vreugde komt ‘Bloody Angel’ ook nog langs, verstopt in een rits nieuwere nummers die ik dus nog niet kende. De combinatie van theater, veel humor en toch nog op hoog niveau musiceren maakt deze band erg uniek in de metalwereld, en veel lolbands zoals Alestorm zouden hier nog een aardige les uit kunnen trekken. Voor ‘Colossus’ wordt een aparte drumkit opgebouwd zodat drummer John (nog de King bij het album ‘Avatar Country’) voor twee nummers staand drumt vooraan het podium. Onder de oksels van Johannes it ‘Smells Like A Freakshow’ en daarna wordt traditioneel met ‘Hail the Apocalypse’ afgesloten. Zonder meer één van de beste optredens van het hele festival! Het is hierna helaas wel héél erg druk in de tent, en daarom besluit ik de energie maar te sparen voor morgen en Obituary een keertje aan me voorbij te laten gaan.