Volgens de heren van As The World Dies is dit een nieuw soort death metal. Het is mogelijk, want As The World Dies bestaat nog maar sinds 2018 en bracht eerder in 2022 het debuutalbum ‘Agonist’ uit. Nu zijn ze getekend door Reaper Entertainment om met dit tweede album ‘Nebula’ alle wazigheid van tafel te vegen. We hebben trouwens met doorgewinterde muzikanten te maken, want aan het roer staat de veteraan Scott Fairfax die ook gitarist is bij Memoriam en eerder speelde bij Benediction en Massacre. Vernietiging komt eraan voor de mensheid, dat staat buiten kijf. In 2029 passeert de asteroïde Apophis rakelings langs de aarde, dat is al dichtbij. Liever dan de gebruikelijke spetterteksten over afgerukte ledematen in death metal, geeft Scott stof tot nadenken. Dat is al een pluspunt.

Fairfax speelt death metal sinds zijn 17^e, dat is nu dertig jaar. Geen wonder dat hij op zoek is naar interessante elementen om te kruiden, zoals jaren tachtig synthesizers en symfonische, ja zelfs progressieve elementen. Dat horen we er niet meteen in terug, maar feit is dat ‘Nebula’ vanaf de intro een zekere ruimtelijke grootsheid heeft. Ook is het gelukkig niet enkel supersnel, we waren zelfs verrast dat er zoveel doom sfeer in gebakken zit. Dat trage en logge – ze komen uit Birmingham – is hen met de paplepel ingegoten. Ruw hakkend en stotend trekken de songs aan ons voorbij, met extra complimenten voor ‘Dark Oblivion’ (mysterieuze space klanken en slepende passages waar de dreiging uit spat) en ‘I Am The One’ met piano in het begin en verhalende death metal grom van Jay Price. Niet elke song is van gelijkwaardige kwaliteit (‘Blind Destiny’ gaat weldra doorrammen zonder richting ondanks de episch klinkende gitaren in het begin), maar om behoorlijk old school death metal te klinken is dit geen misse worp. ‘Nebula’ is minder een groepsprestatie geworden dan voorzien, want Scott schreef de songs en nam ze op in zijn thuisstudio Riff Central, des te meer gaat het knallen op het podium volgens de protagonist.