De Noorse componist/gitarist/zanger Bjørn Riis leerden we kennen als gitarist van de progressieve rock band Airbag en we waren meteen verkocht voor zijn David Gilmouriaanse gitaarpartijen. Wat wil je als Pink Floyd je grootste inspiratiebron is? Intussen heeft hij – naast de prachtige albums van Airbag – ook een indrukwekkende catalogus als soloartiest opgebouwd. Exact drie jaar na ‘Everything To Everyone’ kunnen we genieten van de vijfde soloworp ‘Fimbulvinter’. Het is weer genieten geblazen van de sensitieve, huilende gitaarsolo’s en de omfloerste stem van de meester! Maar de reden waarom we steeds uitkijken naar nieuw werk van Bjørn Riis is dat hij ook nog composities schrijft die allerminst focussen op complexiteit (eigen aan progressieve rock), maar gewoon knap in elkaar zitten met een heerlijke flow.

Ditmaal is ‘Fimbulvinter’ de titel van de plaat. Ook deze Noor is zich bewust van de mythologische krachten in Scandinavië. Het staat voor de periode die voorafgaat aan Ragnarök, wanneer destructie en wedergeboorte zal plaatsvinden in een eindeloze cyclus van leven en dood. Dat mag dan een vrij donker thema zijn, het is ook een erg persoonlijk album. Niet dat het autobiografisch is, maar het komt erop neer dat de negatieve gevoelens in het leven toch een beetje hoop in zich moeten dragen. Iedereen, ook Riis, maakt momenten mee in het leven die zwaar zijn en het is goed om dit thema aandacht te geven, omdat het belangrijk is en in veel gevallen nog steeds een taboe.

De liefde voor progressieve rock, vermengt met een even grote bewondering voor hardrock, hebben hem ditmaal geïnspireerd om zes heerlijke, intense songs te schrijven die allerminst eenzijdig zijn.

Reeds tijdens de intro ‘Illhug’ worden we verrast door de enorme weemoed in rustig gitaarspel met akoestische solo. Maar dan is er meteen ‘Gone’, meer dan acht minuten lang een uptempo, vrij opgewekte track die je meteen inpalmt en uitnodigt om te gaan cruisen op de snelweg. Het is een vreemde sensatie die opkomt bij deze doorgaans erg rustige artiest, maar de beenharde riffs tegenover de breekbare stem zijn iets wat je niet verwacht. Als de band invalt, dan zit er een stuwende drive achter die je naar adem doet happen. Het recept voor strofen en pakkend refrein blijft eeuwig onweerstaanbaar, prog of gene prog. Of neem de superieure opbouw van het elf minuten durende ‘Panic Attack’. Eerst ingetogen met trage tokkel, weer een stuwende uitbarsting en dan kippenvel voor de licht vervormde zang. Het contrast tussen heavy en zacht is hier subliem! Als een paniekaanval op deze manier verloopt, dan is de catharsis het waard. Na een omfloerst gezongen strofe, gaat Riis uiteindelijk immers volledig los met zijn verrukkelijke gitaarsolo’s. ‘She’ is een beschouwend lied, vrouwelijk en dus vanouds zachter met uitwaaierende klanken. Het titelnummer vangt aan met duistere klanken die aanzwellen. De riffs zijn erg repetitief en staan bonkend tussen de sensitieve solo’s en ruimtelijke gitaarklanken. Let er op hoe die stugge klanken later verzanden in een koor. Het instrumentale nummer heeft als kroon op het werk Pink Floyd-ish gitaarsolo’s aangedikt met mellotron. Laatste nummer ‘Abandoned’ begint met piano en akoestische gitaar en de weemoedige zang is erg mooi. In conjunctie met de titel erg beschouwend. Hoe kan het anders, deze song mondt uit in huilende gitaarsolo’s. Zelfs nog meer dan de vorige keren, weet Bjørn Riis een tijdloze kwaliteit en passie aan te bieden op ‘Fimbulvinter’. Tijdens de songs daalt een vredigheid op je neer die je doet realiseren dat het leven kostbaar is.