The Old Dead Tree trad ons leven binnen in 2003 met het debuutalbum ‘The Nameless Disease’. Het was de tijd toen we diep onder de indruk waren van alles wat bands als Anathema, Katatonia, Paradise Lost en My Dying Bride tot dan toe gecreëerd hadden. Nu ontdekten we een jonge Franse band die dezelfde diepgaande emoties en melancholie in zijn muziek kon vangen. We sloten de band dan ook in ons hart en bleven een trouwe fan en bewonderaar, ook van de volgende twee albums die ze gemaakt hebben tot 2007. Zoals het nog wel eens gaat in het leven kwam de klad er met de loop der jaren in en in 2019 moest zelfs ik toegeven dat de EP ‘The End’ een waardige afsluiter was van een mooie periode. De band plande wel wat concerten om hun afscheid met de nodige grandeur te vieren, maar die vielen in het water door de pandemie.

Met het verstrijken der jaren bedenkt een mens zich soms. Dat is exact wat er gebeurd is met de inmiddels ver uit elkaar wonende leden van The Old Dead Tree. Was het nostalgie of was dit nog levensvatbaar? Het was een vraag die vast meermaals door het hoofd van originele leden Manuel Munoz (zang) en gitarist Nicolas Chevrollier geflitst heeft. Uiteindelijk leidden deze ‘Second Thoughts’ naar de beslissing om de band een tweede leven te gunnen en begon men aan nieuwe songs. Deze vonden hun neerslag op dit nieuwe, vierde studioalbum van een deels vervangen vijftal, dat de toepasselijke titel ‘Second Thoughts’ (bij nader inzien) meekreeg.

Zoals dat hoort bij duistere progressieve rock is er veel te ontdekken in de vele wendingen van de nochtans compacte songs. Alle welbekende elementen van hun sound zijn nog steeds aanwezig, maar je merkt wel dat de tijd niet stilgestaan heeft en de band gerijpt is op meerdere vlakken. Vooral de verscheidenheid in zangstijlen is een punt waaraan Manuel Munoz zich nog meer als een vis in het water voelt. Deze getuigen van de nodige dramatiek met klaaglijk timbre, maar in sommige songs haalt hij uit in ruwe grunts. Fraaie passages met akoestische gitaren en/of piano ontsteunen hem daarbij. In het smooth rockende ‘The Lightest Straw’ worden deze contrasten dan ook nog aangevuld met serene meerstemmige zanglijnen. In ‘Luke’ horen we een prachtig staaltje van zijn emotionele zang, ja zelfs canonzang. Dat nummer en ‘Story Of My Life’ getuigen midden op het album van grote diepgang en klasse. Het gothic ritme in ‘Fresh Start’ houdt het luchtiger, maar de band weet een perfecte balans te vinden tussen rocken en sensitiviteit. Omdat er zoveel rijkdom te ontdekken valt op ‘Second Thoughts’, vergt het album meerdere luisterbeurten, maar weldra spreekt de enigszins nostalgische, maar toch hedendaagse toon vast elke liefhebber van melancholieke muziek aan. De weg ligt open naar een nieuwe start waarbij fans van het eerste uur ook nieuwe adepten zullen opmerken.