VOLA weet hoe men de dingen goed moet aanpakken. De progressieve rock/metal band heeft sinds 2006 aardig aan de weg getimmerd en zanger/gitarist Asger Mygind heeft alle stormen doorstaan. De Deense band bestaat tegenwoordig uit drie Denen (buiten Asger ook toetsenist Martin Werner die een erg grote rol speelt en bassist Nicolai Mogensen), plus de Zweedse drummer Adam Janzi. VOLA speelt moderne progressieve rock. Dat betekent heel wat elektronica, een ondersteunende rol voor gitaren (ferme riffs, maar geen klassieke solo’s), zang met emotint met af en toe een rauwere kreet. De teksten en ook de songs stemmen tot nadenken en de aanstekelijke refreinen maken het geheel erg toegankelijk.

Het debuut klonk het hardste, daarna kwam er meer elektronica aan te pas. Op dit vierde album ‘Friend Of A Phantom’ lijkt VOLA een welluidend evenwicht gevonden te hebben tussen hard en zacht. Het volgt drie jaar na ‘Witness’ en de band heeft heel wat getoerd. Daar zijn grote namen bij, zoals met Devin Townsend en Evanescence, maar ook In Flames hebben ze in tussentijd persoonlijk leren kennen. Dat was altijd een groot voorbeeld voor de mannen en ze pakken dan ook uit met een vocale bijdrage van Anders Fridén in opener ‘Cannibal’. Dat is een stuwende song met omfloerste zang, maar in het refrein is er al ’n echo van Anders’ grunts en even later is er een solospot voor zijn verslindende screams. Eén van de redenen dat VOLA uitgenodigd wordt voor concerten in grote arena’s zijn zonder twijfel de groots opgezette refreinen waar niemand aan kan weerstaan. Dat heeft men werkelijk goed onder de knie en het duurt dan ook niet lang eer je spontaan gaat meezingen. Die –volgens sommigen commerciële – keuze maakt dat dit een band is met enorm potentieel om breder door te breken. Maar talent is er ook, aangezien elke song leuke vondsten vertoont. Zoals het speelse keyboard melodietje in de single die eerst uitkwam: ‘Break My Lying Tongue’ of de werkelijk dramatische aanpak van ‘Bleed Out’ (het nummer met het meeste elektronica trouwens). Weemoed zou nog meer opduiken dan op ‘Witness’, en dat levert erg mooie songs op zoals het rustige ‘We Will Not Disband’ en het op piano steunende fragiele ‘Glass Mannequin’. Prachtig gezongen! Drummer Adam Janzi krijgt trouwens ook een extra pluim van mij, want zijn bijdragen zijn soms opvallend inventief (let op de percussie in ‘Paper Wolf’ en zijn frivole aanpak van een grotendeels kalme track ‘I Don’t Know How We Got Here’). Ook verderop is het toch wel een overwegend kalme, beschouwende sfeer die voorop staat. Zelfs al spreekt men van een Frankenstein riff (kruising Metallica/Meshuggah) in ‘Hollow Kid’. Hoge kwaliteit dus op ‘Friend Of A Phantom’. VOLA benadert progressieve rock zoals In Flames ooit ging improviseren met melodieuze death metal. Of zoals de band stelt: ‘Veranderingen in je hart sluiten en zien welke nieuwe dingen er op ons af komen, is een manier om het leven leuker te maken.’