De titel ‘Full Tilt Overdrive’ suggereert dat House Of Lords er nog eens op volle kracht zal invliegen en het nieuwe studioalbum is inderdaad erg vitaal en puik. De beginselen van deze Amerikaanse hard rock band speelden zich al af eind jaren tachtig. Het was ex-Angel toetsenist Gregg Giuffria die in 1987 – nadat Angel gestopt was – verder ging als Giuffria, maar de naam van ‘platenbaas’ Gene Simmons moest veranderen in het beter bijblijvende House Of Lords. Zanger James Christian is dan weer de enige die te horen is op alle (14) studioalbums. De band heeft ontelbare bezettingswijzigingen meegemaakt in zijn lange bestaan.

In 1988 was het naamloze debuutalbum meteen een gigantisch succes. De monumentale en grootse sound van de band maakte indruk, de muzikanten virtuoos. De befaamde arenarockers hielden stand met ‘Sahara’ (1990) en ‘Demons Down’ (1992) maar stopten in 1993. De grunge ontliepen ze wijs. Pas in 2000 gingen er terug geruchten over een reünie, maar het was pas in 2004 dat deze bezegeld werden met nieuw werk. ‘The Power And The Myth’ was het begin van de samenwerking met Frontiers en sindsdien is de band regelmatig albums blijven uitbrengen. De vorige heette ‘Saints And Sinners’ in 2022, nu is er dus ‘Full Tilt Overdrive’.

Zanger James Christian wordt op dit (en het vorige) album geholpen door gitarist Jimi Bell (erbij sinds 2006 op ‘World Upside Down’), toetsenist en songschrijver Mark Mangold (Touch, Michael Bolton, Drive She Said) en de Zweedse drummer Johan Koleberg (Lions Share, Ignition, Therion). Dit team is nu nog beter op elkaar ingespeeld.

Met stevige gitaren gaat ‘Crowded Room’ van start, maar de toevoeging van keyboards (vooral veel Hammondorgel) zorgt meteen voor materiaal dat je zo op een classic rock radio hoort. In die zin gaat het verder met de strakke riffs en wah wah solo’s van de single ‘Bad Karma’. Vlot gezongen door Christian met achtergrondkoortjes. ‘Het mid-tempo ‘Cry Of The Wicked’ klinkt wat zwaarder en het ophitsende titelnummer heeft energieke hooks en frivole orgelpartijen. Dan wordt het in ‘Taking The Fall’ kalmer met een akoestisch western sfeertje. Ballade of blues? Het zit er beide in en onnodig te zeggen dat Christian’s stem hier prachtig is. In het refrein wordt het meerstemmig. Na een mysterieus, duister intro, weerklinken toch nog ‘feel good’ gitaren in ‘You’re Cursed’. Flitsende solo’s en catchy overtones all over. ‘Not The Enemy’ schept een beetje verwarring. Mogen we hier stellen dat de keyboards hier wel erg modern (techno zelfs) klinken en het springerige refrein ook van Sabaton had kunnen zijn? Ach, het is wel leuk en bij het volgende nummer ‘I Don’t Wanna Say Goodbye’ haalt men de romantische kaart boven met sensitieve zang. Even later is ook ‘State Of Emergency’ kalm verhalend, maar het heeft een zekere grootsheid en vurige solo’s. Tussen die twee kalmere songs steekt men energiek een tandje bij in het uptempo ‘Still Believe’. Maar het mooiste moet nog komen, want dat is toch de lange, epische track ‘Castles High’ waar House Of Lords op zijn best is. Aan de glorie en de magie van weleer gewaagd!