In februari 2021 daverde de metalen gemeenschap op haar grondvesten met het weelderige debuut ‘Access All Worlds’ van Iotunn, zowaar een band met muzikale giganten uit Denemarken, gecompleteerd met wereldzanger Jón Aldará (Barren Earth, Hamferð). Wie in het verleden al enige affiniteit had met bands als Borknagar, Opeth, Barren Earth, Vintersorg of Disillusion, had hier een ontdekking van jewelste in handen. Onder de noemer van progressieve death metal werd hier geschiedenis geschreven. Nu blijkt dat de vijfkoppige band op dit tweede album ‘Kinship’ op eenzelfde elan verder gaat, zelfs met nog enkele welluidende nieuwe elementen. Zoals een adembenemend akoestisch nummer, getiteld ‘Iridescent Way’.

Vrank en vrij wordt dit massieve album (speelduur 68 minuten!) van start gegaan met het weelderige ‘Kinship Elegiac’ dat meteen bijna een kwartier van je tijd in dit ondermaanse in beslag neemt. Geen seconde is daar teveel aan! We zitten al meteen op het puntje van onze stoel bij de sensitieve, weemoedige klare zang van Aldará en tokkelende gitaren, tot de uitbarsting deze mythologische reis meer body geeft. Dit is episch, weelderig en to the point in één ruk. Halverwege opent Aldará zijn magische doos van Pandora met lage grunts en ook zwartgeblakerde screams. Het tij hoort te keren, de introverte zang komt terug, maar wordt vakkundig de pas afgesneden door wilde gitaarsolo’s. Het beschouwende einde maakt de cirkel compleet. Dit maar om even te illustreren hoe Iotunn op één of andere manier erin slaagt om de juiste snaar te raken. De single ‘Mistland’ werd al eerder uitgebracht (zogenaamde singles hebben hier ook een aanzienlijke lengte) en leunt op drassige riffs en dwingende zang die de sfeer van Primordial oproept. Ook ‘Twilight’ zit vol inventieve wendingen, waarbij het timbre van plechtig tot ‘harsh’ gaat. Eén van de meest pakkende songs is ‘I Feel The Night’. Hier werd uitgegaan van de intentie om een episch nummer te schrijven met klassiekers als ‘Stairway To Heaven’, ‘Child In Time’ en ‘Fade To Blck’ indachtig. Kalme coupletten gaan hier hand in hand met een ruwer refrein, maar wat een prachtige melodieën! De zang blijft clean en tokkelende gitaren klinken zo zuiver als het water van een afgelegen beekje. Drukker en meer hectiek vinden we in het dramatisch getinte ‘The Coming End’. Een puik contrast met de sereniteit van de boven al vermelde akoestische track ‘Iridescent Way’ waarbij het woord ‘zuiver’ en ‘reinigend’ weer van toepassing is. De band keert dan terug naar meer punch in ‘Earth To Sky’ dat – niet alleen wegens de screams – aanvankelijk wat zwartgeblakerde furie herbergt, maar ook weer die dwingende ruwere zang en vooral een aanstekelijk refrein dat je meteen oppikt. Tot slot wordt er nog werk gemaakt van een lange uitsmijter in het elf minuten durende ‘The Anguished Ethereal’ dat kalm aanvangt, maar vervolgens alle registers opent met virtuoze hoogstandjes die alle subgenres van metal verenigen in een persoonlijk statement om U tegen te zeggen. Iotunn had altijd al dat verheven gevoel in zich (zonder hautain over te komen), maar met deze muziek en de mysterieuze teksten over verwantschap staan ze heel dicht bij briljante perfectie. En zelfs dat klinkt nog niet lovend genoeg.