Dan door naar de infield, waar Sonata Arctica vandaag de boel aftrapt. Ik gaf destijds geen cent voor de overlevingskansen van dit stelletje plakkerige Stratovarius-wannabe’s, maar daar zat ik flink naast. Ik heb de band inmiddels al redelijk vaak aan het werk gezien en ondanks mijn zwak voor power metal ben ik nooit fan geworden. Dit was echter met afstand het beste optreden wat ik ze heb zien geven, zelfs de zang was zuiver en dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Toch maar weer eens een kans geven zodra ik thuis ben? Ze weten nog wel altijd als geen andere band hoe ze een show in kunnen laten kakken: door drie trage nummers achter elkaar te plakken bijvoorbeeld. Maar toch, over het algemeen was ik blij verrast door dit optreden wat mooi werd afgesloten met ‘Don’t Say A Word’.

In de Bullhead area (waar ook de metal battle was) speelt vandaag Textures. Dit is twee dagen na het overlijden van hun oud frontman Pieter, dus hoe dan ook wordt dit een optreden wat wel anders wordt dan anders, Pieter zat al ruim twintig jaar niet meer in de band maar zoiets laat je nooit onbewogen. De show begint gewoon lekker met ‘Laments of an Icarus’ en links aan de voorkant sta ik zoals altijd met bewondering te kijken naar deze technisch vernuftige mannen. Waar een klein land groot in kan zijn, want wat komen er toch verrassend vaak fantastische bands uit Nederland! Het is uiteindelijk het schitterende ‘Awake’ wat ze opdragen aan Pieter. Mensen, lees de tekst van dit geniale nummer als je dat nooit eerder gedaan hebt! Het is niet heel erg druk voor Wacken standaarden, maar onder het publiek wel opvallend veel Nederlanders die het principe van “support your locals” snappen. Textures besluit een mooie show met ‘Singularity’.

De volgende band op mijn planning is John Coffey, helaas staan de heren met een klapband naast de weg en kunnen ze niet meer spelen. Hun spot op het podium wordt vervangen door een gitarist/zanger, geen idee wie het is maar debet aan zijn matige kwaliteiten ben ik er ook niet persé benieuwd naar.

Dan maar door naar de main stages, waar Feuerschwanz bezig lijkt te zijn en dat is een optreden wat me nog lang zal heugen, niet in positieve zin. Godsallemachtig wat een hopeloos stelletje posers is dit zeg. Haal die pantsers van je donder en laat je zielige fakkeltjes thuis, tel daarna eens hoeveel volk er nog overblijft wat naar je op keyboards en doedelzakken gebaseerde “metal” komt luisteren! En dan staan er natuurlijk ook nog twee half naakte danseresjes op het podium in een pantser-bh. Vrouwen kunnen blijkbaar prima tegen een paar zwaarden in hun buik, maar een pijl in je tiet..? Ik was ook allesbehalve verbaasd toen ik er later achter kwam dat dit zootje is getekend bij Napalm Records, daar zitten (naast ook goede artiesten hoor) namelijk alle idioten in de metal scene bij. Deze band is niks meer dan het zoveelste teken aan de wand dat metal spelen een trucje aan het worden is: Kleed een stel incompetente clowns een beetje leuk aan en een paar mooie dames juist uit, laat ze meespelen met een bombastische backing track van de lokale Oktoberfest-DJ, en de kassa rinkelt vanzelf. (en ja kom maar op met dat cancellen!).

Ik heb dus weinig motivatie nodig om een wandeling te maken, van Bullshit stage naar Bullhead stage in dit geval. Op die laatste is Soil namelijk begonnen en die zetten een dikke geluidsmuur neer op de holy ground. De muziek van Soil is hardrock in de basis, maar dan wel met een opvallende rol voor de basgitaren waar de muziek omheen geschreven lijkt. De zanger brengt er met een keur aan effecten ook wat punk en hardcore elementen in, hoewel veel me ook doet denken aan Pantera. Ondanks dat dit niet persé mijn smaak is, heb ik genoten van deze band die retestrak speelde.

Black metal is deze Wacken opvallend ondervertegenwoordigd op de grotere bands op de hoofdpodia na. Op de Wackinger stage staat echter Nachtblut, dit in het volle daglicht hun gitzwarte black metal staan te vertolken en dat gaat bij dit genre toch altijd een stukje ten koste van de beleving. Aan de band ligt het niet, ze spelen alsof ze eigenhandig de zon uit de lucht willen schieten! Ik zie weinig echte fans, hoewel er op het moment dat ik dat opschrijf net eentje langs rent die loeihard met ‘Nemesis’ mee aan het brullen is. Ik denk dat de band zal profiteren van een live toetsenist, maar over het algemeen kan ik zeggen dat ik nog altijd dik te spreken ben over deze mannen en ik denk dat ze er vandaag ook weer veel fans hebben bijgekregen.

Veel mensen lijken hetzelfde te denken als ik: even wat te eten halen en op een afstandje kijken wat de Gene Simmons Band ervan maakt. Uiteindelijk een halve kilometer moeten lopen voordat we een eettentje konden vinden zonder een rij van honderd man, maar dan heb je ook wat (“wat” betekenende een hamburger die in een holle kies past). De Kiss-man heeft nogal een vreemd idee van een rockshow, hoewel hij zelf een van de uitvinders is van dat hele concept! Een gat van wel een kwartier valt wanneer er iets gebeurt met wat jonge meisjes op het podium. Die zeggen af en toe iets in de microfoon maar zo zacht dat ik het op mijn afstand echt niet kan horen. Gelukkig gaat de groep uiteindelijk door met ‘Shout It Out Loud’ van Kiss, maar hierna valt weer een lange pauze. Uiteindelijk speelt de band een mengelmoes van Gene’s solowerk, Kiss klassiekers en ook curieus vele andere covertjes van onder andere Motörhead en Led Zeppelin. Al met al een beetje vreemde vertoning, en het feit dat het om een onsterfelijk persoon als Gene Simmons gaat is volgens mij ook de enige reden dat de groep hiermee weg komt.

Wacken was dit jaar wel héél goed in het laten overlappen van bands uit dezelfde subgenres en één van die pijnlijke overlappen was Primal Fear en Blind Guardian. Van Primal Fear heb ik dus alleen de eerste helft gezien, waarin ze onder andere aftrapten met het heerlijke ‘Chainbreaker’. Bassist Matt Sinner is er nog altijd niet bij, hij is één van de mensen bij wie de coronavaccinatie voor complicaties heeft gezorgd. Wappie-disclaimer: Ik kan voor Matt Sinner zo vijf muzikanten opnoemen die juist door long covid in de lappenmand zitten, so don’t start. De Nederlander Alex Jansen valt voor hem in en hij doet dit met overtuiging. Ster van de show is uiteraard spierbundel Ralf Scheepers, die met zijn geschreeuw Tim Owens nog een poepie kan laten ruiken. Zonder meer te prijzen is ook dat hij als Duitse zanger wel kiest om het publiek in het Engels toe te spreken. Onder het spelen van een tweeluik van het nieuwe album loopt ik met forse tegenzin weg voor de andere band in deze onhandige overlap.

Die andere band is namelijk Blind Guardian en als er één band is die bij mij nooit aflatend enthousiasme opwekt is het deze groep uit Krefeld wel. Zo denkt de rest van Wacken er ook over want de infield is ramvol, en ik moet omlopen (rennen) via de press area om nog een enigszins goeie plek te veroveren. Zoals altijd zetten de barden een dikke show neer, dit keer met drie nieuwe stukken van ‘The God Machine’ aangevuld met klassiekers als ‘Lost In The Twilight Hall, ‘Majesty’ en ‘Sacred Worlds’. In de categorie folky ballads was er ‘Skalds and Shadows’ die het erg goed deed, maar het is natuurlijk ‘The Bards Song (In The Forest)’ wat door tachtigduizend man gezongen wordt. Ook ‘Valhalla’ wordt goed meegezongen, uiteraard tot ver nadat de band al klaar is. De band sluit herkenbaar af met ‘Mirror Mirror’. Het concert kreeg voor mij een domper mee toen een idioot ver achterin besloot te gaan crowdsurfen. De dichtheid van publiek was hier duidelijk niet hoog genoeg voor en de crowdsurfer trapte dus minstens twee toeschouwers hard tegen het hoofd, waarvan het voor één zo hard ging dat de arme meid er zelfs van moest huilen. Echt, spring van een brug af tyfuslijer! Er is een reden dat mensen wat meer achteraan gaan staan.

Voordat headliner Korn begint besluit ik nog een stukje Unleash The Archers mee te pakken. Op CD heeft deze band me nooit weten te pakken, is de nieuwste sensatie in power metal land dan meer een live ding? Voor mij eigenlijk ook niet. Gegeven, de dame en heren kunnen heel degelijk spelen, maar wat ze spelen is allemaal erg dertien in een dozijn. De focus ligt voornamelijk op snelheid, de riffjes zijn te simpel voor woorden, en hoewel Brittney Slayes een indrukwekkend bereik heeft zit ze er af en toe ook zo gigantisch naast dat het lijkt alsof ze nieuwe toonsoorten probeert uit te vinden. Ik vind het een aardig band, maar echt niet wat de enorme hype me laat denken. Het is muzikaal gezien hetzelfde als wat Tobias Sammet, die straks de vrijdag afsluit, 25 jaar geleden al deed en zelfs toen was het al niet meer vernieuwend.

Bij Korn is er toch minder publiek dan ik bij een headliner zou verwachten. De band speelde een aantal stukken die ik nog wel herkende uit mijn jonge jaren, aan elkaar gepraat met een duizelingwekkende hoeveelheid “fucks” en “y’alls”. Opvallend is dat er ook nogal wat coverwerk doorheen zit geplakt van Queen en Metallica. Dit is absoluut helemaal niks voor mij, maar het is duidelijk dat de fans zich hebben vermaakt en daar gaat het tenslotte om! Wat mij vooral zal bijblijven is de lading Korn-specifieke persinformatie met duizend-en-één extra voorwaarden en beperkingen voor voornamelijk fotografen en mensen die videoverslag uitbrengen, waarmee Korn zijn reputatie als een stel over het paard getilde zeurkousen oftewel typische Amerikanen voor mij wel bevestigt.