Achter de – nu nog – onbekende naam Sentry, schuilt een aanzienlijk stukje heavy metal geschiedenis! Dit zijn de leden van de laatste bezetting van Manilla Road, zonder de in 2018 tragisch overleden gitarist/zanger Mark Shelton. Ook zij blokletteren: ‘Mark Shelton WAS Manilla Road’, dit stellen we voorop. Het is dan ook een album waar respect en waardigheid van af druipt en waar de geest van de memorabele cultband tastbaar aanwezig is. Gewoon epische heavy metal met een snuifje doom metal… en dat voelt als thuiskomen.

In 2019 speelden deze resterende leden – gecompleteerd met Duitse gitarist Kalli Coldsmith – een tribuutconcert op uitnodiging van het Duitse Keep It True festival. Daaruit is de oprichting van Sentry gegroeid. Drummer Andreas Neudi is ook Duits, maar verder bestaat Sentry uit de Amerikanen Phil Ross op bas en zanger Bryan Patrick. Deze laatste werkte zich sinds de jaren tachtig op van roadie voor Manilla Road, tot excellente zanger voor hen. Respect!

Het debuutalbum ‘Sentry’ is dus het visitekaartje van een nieuwe band, met overduidelijke ‘roots’. Zes nieuwe songs treffen we aan op dit niet te versmaden pareltje voor epische heavy metal fans, en ook nog twee oudere songs die al op een EP verschenen en als besluit een Candlemass cover: goed voor 55 minuten hedendaags wentelen in het verleden, maar dit is wel van een uitstekende kwaliteit. Manilla Road maakte vooral naam in de jaren tachtig met albums als ‘Crystal Logic’ en ‘Open The Gates’, maar slechts onderbroken door een break van 1992 tot 1994 hebben zij wel een hele reeks albums uitgebracht. Sentry zet die lijn met talent en knowhow stug verder. De stoere metal in de geest van de jaren 80 en 90 van opener ‘Dark Matter’ en het strakke ‘The Haunting’ ademt, klinkt altijd een beetje verheven en kreeg de gepaste warme maar redelijk kale productie. En zo hoort dat. Het album is opgenomen in de studio’s van bassist Phil Ross in Wichita (Kansas) en van gitarist Kalli in Duitsland. ‘Heavensent’ kunnen we enige catchiness toedichten en was op de ep al een puike oorwurm. Toen beschouwde de band zich nog echt als een tribuutband en daar getuigt ook ‘Black Candles’ van. Je zou dit een kruising van Candlemass en Black Sabbath kunnen noemen, dus is de titel allerminst toeval. ‘Valkyries (Raise The Hammers)’ is een langere, erg geladen track in mediumtempo en erg episch. Zanger Bryan is een vocalist die weet hoe dit hoort en hij is gezegend met een indrukwekkende stem. Alles wordt met grote waardigheid gebracht. ‘Awakening’ is het snelste nummer en bevat enige thrash invloeden. Kippenvel rijst bij het beluisteren van het sensitief gezongen ‘Raven’s Night’, een hoogtepunt op dit album! Het is ontstaan uit een jam tussen de drummer en de gitarist en men heeft gekozen om de eerste opname te vereeuwigen. Prachtig! Sterk is de overgang naar het treurige, maar devote ‘Funeral’ met klokkengelui, wind- en kraaigeluiden. Deze vrijwel akoestische hymne is een mooie afsluiter van eigen werk, heel integer. Daarna krijgen we nog de Sentry versie van ‘Incarnation Of Evil’ dat Candlemass als oorsprong heeft. Deze band heeft niet alleen de klok horen luiden, maar weet ook waar de klepel hangt en dat is dus geen toeval.