Vanuit het zonnige Californië weerklonk aanvankelijk depressieve black metal toen de Amerikaanse Scott Connor in 1995 aan zijn muzikaal avontuur begon. Later zweerde hij dat soort muziek af en koos hij voor een zachtere aanpak die veelal als American dark folk wordt omschreven. Connor is erg productief. Vorig jaar in de zomer bespraken we nog ‘Inevitably Dark’, nu worden we reeds uitgenodigd om de volgende creatieve eruptie van de muzikale zwerver uit te spitten. Zijn muziek blijft lofi opgenomen met de infrastructuur waar hij zich op dat moment bevindt.

Gelukkig heeft ‘Disharmonic Variations’ een speelduur van slechts drie kwartier, want ditmaal is het dan ook nog instrumentaal. We missen de warme troubadourstem van deze multi-instrumentalist, want we hielden nog wel van zijn warme songwriter allures en stem, maar nu zwalpen we in een eindeloze oceaan van (schijnbaar willekeurige) klanken. Zonder zang dreigt ook het gevaar om eentonig te worden. Alles klinkt laag en vaag alsof er een harmonium bij gesleurd is, maar iemand zou Xasthur toch eens moeten aanmanen tot meer wieden om beter te oogsten.

Het is moeilijk om Xasthur te volgen of te vatten. Je kan altijd alles verwachten. Het materiaal is wisselvallig en onvoorspelbaar, al zal het door de minimalistische aanpak van Connor wel altijd straight en sober blijven, aangevoerd met ritmecomputer en een mix van (akoestische) gitaar en keyboards. Alles klinkt laag en vaag alsof er een harmonium bij gesleurd is, maar iemand zou Xasthur toch eens moeten aanmanen tot meer wieden om beter te oogsten.