In 2011 werd er helaas een streep getrokken door het bestaan van de Chileense doom metal formatie Mar De Grises, maar twee van hun ex-leden hebben elkaar nu gevonden in de nieuwe band Wooden Veins, namelijk Juan Escobar (gitaar en bas) en Javier Cerda (zang). Wooden Veins bestaat nog maar sinds 2020 en was het initiatief van ex-Mourning Sun toetsenist Eduardo Poblete, de band is nu een kwartet met drummer Alberto Atalah als laatste aanwinst. Het doel van deze band is nieuwe muzikale paden bewandelen, verwacht dus geen doom metal, al blijft een verregaande melancholie, eigen aan het genre, prominent aanwezig op dit debuutalbum ‘In Finitude’. .

Het is allemaal vrij vlug gegaan met de plannen. In augustus 2020 werd een eerste single met videoclip gelanceerd en ‘The Veiled Curse’ deed ons al reikhalzend uitkijken naar meer. Men biedt dit aan als avant-garde metal en dat kan natuurlijk alle kanten uit. Die term betekent in dit geval echter niet onverwachte, wispelturige fratsen, maar een homogeen samengaan van reflectieve weemoed met het aanwenden van toetsen en elektronische sounds op innovatieve wijze, af en toe versterkt met heftig stuwende passages. Het leunt nog het meeste aan bij de soort progressieve rock dat bands als Katatonia, Soen en Leprous heden ten dage bezigen.

Ook de term ‘thinking man metal’ komt weer bij me op, want de teksten van de acht gesofistikeerde songs zijn gebaseerd op het boek ‘Poética de Arturo H. Lobos’, geschreven door zanger Javier Cerda. Dat gaat over leven en dood, illusies en existentialistische beschouwingen over ons bestaan. Art rock, iemand? Maar goed, genoeg labeltjes, het is zalvende, contemplatieve muziek met de nodige schwung en dat is het allerbelangrijkste.

Elke ontdekking van een band leidt tot enig opzoekwerk en soms kennen we de kunst van het afdwalen maar al te goed. Ditmaal levert dit echter het leuke weetje op dat de twee eerste songs oorspronkelijk een geheel vormden van negen minuten. ‘Thin Shades’ opent het album op relaxte wijze, met egale cleane zang op een bedje van elektronica (beetje ambient) en huilende, weemoedige gitaren. ‘Beyond Words’ is daarvan het stuwende vervolg. Terwijl de zang een zweem van ongenaakbaarheid vertoont, is er op de achtergrond een soort milde vorm van blastbeats te horen. Ja, dat bestaat, al is het hier op een manier geproduceerd dat je de link met black metal niet legt. Plechtig en sereen zijn nog van die termen die gelden voor ‘Herradura (By The Sea)’, terwijl de vervormde gitaren aan het begin van ‘Mirages’ dan weer erg scherp klinken. Nogal veel egale zang in dit nummer, maar de prominente bas trekt hier dan weer de aandacht. De songs vergen toch wel meer dan een oppervlakkige luisterbeurt om tot volle bloei te komen, maar de eerste single ‘The Veiled Curse’ is meteen raak, vooral vanwege de iets kordatere zang. In de volgende songs duiken er ook gesproken passages op en zij vermeerderen de enigmatische aantrekkingskracht van de muziek. Tijdens hekkensluiter en titelsong ‘In Finitude’ doet de geladen zang zelfs aan Hamferð denken, maar als we het houden op een doelgroep onder fans van Katatonia, Leprous en Soen, dan zitten we er zeker niet naast. Een verzorgd werkje met verfijnde productie.