Sam Bean: “We willen het niet te serieus opnemen want heel wat van dat ongedwongen en spontaan gevoel zit in Werewolves.”
Het Australische Werewolves bestaat nog maar sinds 2019 en levert met ‘What A Time To Be Alive’ al hun tweede album af. Hun blackened death metal verbreekt alle records van snelheid, waanzin en haat en klinkt bovendien nog aanstekelijk ook. Helemaal raar wordt het als blijkt dat de schrijf- en opnametijd van een album maar een goede twee weken duurt. Het zo eenvoudig en puur als mogelijk houden is hun motto. Bassist en vocalist Sam Bean legt me helemaal uit hoe het te werk gaat. Bovendien leert hij me nog wat bij over beleefdheidsvormen in hun thuisland.
Koen de Waele Ι 13 januari 2021
Hallo Sam, Werewolves is een nieuwe band die nog maar een jaar bestaat. En toch is ‘What A Time To Be Alive’ al jullie tweede album. Een overdosis aan inspiratie?
Dat is vooral de verdienste van gitarist Matt Wilcock en drummer David Haley, twee echte machines. Ze kwamen ergens vorig jaar met mij in contact. Beiden werkten aan nog verschillende andere albums. Soms het kan schrijfproces jaren in beslag nemen en raak je er helemaal de weg in kwijt. Matt en Davy wilden iets fris doen. Instant geschreven muziek die onmiddellijk werd opgenomen zonder er veel over na te denken. Ons gesprek was op een woensdag en de vrijdag erna werd ik al aan boord gehaald. Matt kende ik nog van onze tijd in The Berzerker en David kende ik eigenlijk al jaren. Dus op de vrijdag kwam ik erbij. Matt schreef het hele album in het weekend dat volgde. De week erna nam David zijn drumpartijen op. Ik was eigenlijk nog bezig met in mijn omgeving te vertellen dat ik alweer in een nieuwe band zat, toen het resultaat van de opnames er al was. Ik kreeg opdracht de baspartijen in te spelen en de teksten te schrijven. Het was echt wel van auw shit. Toch slaagde ik erin om de week later alles klaar te krijgen. Een paar weken later tekenden we bij Prosthetic Records. Het ging zo snel dat we nog geen bandnaam hadden maar we hielden wel van dat snelle werk. Matt en ik spelen nog samen in The Antichrist Imperium. De drummer daarvan David Gray zit ook bij Akercocke en die gaat volgend weekend eindelijk zijn drumpartijen opnemen. De opnames van dat album zijn al gestart begin 2020. Zo werkt het eigenlijk bij een gewone metalband. Daarom is het zo leuk om bij Werewolves te zijn. We laten het letterlijk blasten tot alles eruit komt. Geen tijd verspillen aan de perfecte riff. Tegenwoordig willen de meeste metalbands te perfect klinken en gaat de ware geest van metal verloren. Maar Matt en David zijn absoluut hysterisch goed met hun instrumenten. Ik moet echt wel volgen van hen en mijn best doen. Tussen ons gezegd, ben ik zo goed niet hoor.
Het aantal bands waar jij, David en Matt bij spelen is ontelbaar. Jij zit bij The Antichrist Imperium, The Berserker en The Senseless. David zit in maar liefst negen actieve bands en enkele weken terug verscheen nog maar de EP ‘The Watcher Of All’ van Psycroptic. Lopen er ergens klonen rond van jullie?
Haha, het grappige is dat ons debuut nog maar begin dit jaar is verschenen en de pers het nu pas begint op te vangen. En kijk, we zijn al bezig met interviews te geven voor het tweede album. Daartussen perste David er ineens nog eens die EP uit. We maken zoveel albums met verschillende bands dat we volgend jaar echt wel eens moeten nadenken over in welke maand we met welke band welk album uitbrengen. Schrijven, opnemen en uitbrengen is niet moeilijk hoor. Het is eerder wat zoeken naar vrije tijd.
Hoe belangrijk is Werewolves eigenlijk vergeleken met al die andere bands?
Hm, het is nogal belangrijk omdat we het uitbrengen zonder zorgen en zonder er veel over nagedacht te hebben. Het rare is dat iedereen het beter vindt als het werk van al onze andere bands waar we al jaren voltijds met bezig zijn. Dat was wel een verrassing. We willen het niet te serieus opnemen want heel wat van dat ongedwongen en spontaan gevoel zit in Werewolves. Anders dreigen we te veel van dat gevoel en verrassingselement kwijt te raken. Dus gaan we een volledige honderd procent Fuck You houding aannemen. Het werk an sich is wel serieus opgenomen hoor. Maar er heerst geen houding van nu is het tijd om eens een album op te nemen want er zitten deadlines aan te komen. Ik heb altijd van death metal gehouden maar de laatste tien jaar zit er geen agressie meer in. Je hoort eerder shoegaze en hipster invloeden. DM-bands willen klinken als een echte artiest en als er al eens haat inzit, klinkt die niet gemeend. Haat moet klinken alsof je iemand iets wil aandoen. We willen dat gevoel terug tot leven brengen.
Het album start met het fantastische haat anthem ‘I Don’t Like You’.
Met The Berserker hadden we vroeger een tourmanager die in ons busje old school hardcore bands afspeelde. Eentje ervan was Carnivore, de oude Peter Steele band. Een nummer begon met “One, Two Three, Four, I Don’t Like You”. Ik vond dat erg grappig en bleef het onthouden. Dus werd het maar het snelste nummer van het album en het raakt je recht in het aangezicht. De teksten moesten ook zo hard aankomen. Heel wat bands die agressief proberen spelen, klinken te artistiek en abstract. Ik wilde die oude hardcore smack-in-the-face directe impact behouden. Zeg maar een old school hardcore aftelling maar dan death metal gericht.
Ik zag de video van het nummer op YouTube en iemand met de naam Codexnecro gaf als commentaar: Worst lyrics 2020. Een zeker Sam Bean reageerde: says the dude named after an album that doesn’t even have lyrics. Is dat Australische humor?
Haha, tegenwoordig zijn de meeste bands supervriendelijk tegen hun fans want ze willen albums en merchandise verkopen. Met Werewolves hadden we zoiets van we trekken ons lekker niets aan van beleefdheid en vriendelijkheid. We willen geen extreem agressief album uitbrengen en dan superlief zijn. Iedereen die ons online aanvalt, pakken we dubbel zo hard terug. Codexnecro komt van het debuut van Anaal Nathrakh en daar zijn geen teksten. Enkel geschreeuw en af en toe eens een verstaanbaar woord zoals I Kill You. Grappig dus dat iemand zich vernoemt naar zo een album. Fuck him (lacht).
Jij wisselt voortdurend tussen verschillende vocale stijlen. Ik dacht zelfs meerdere zangers te horen.
Ik heb alle zangpartijen zelf gedaan. Zowel de hoge als de lage tonen. In de studio is dat te doen. Maar hoe ik het live ga doen, weet ik nog niet. Misschien dat ik nog een derde long ga laten groeien. Of anders Matt vragen of hij me wat wil helpen. Tijdens het eerste album dacht ik erover na zoiets te doen en op tweede album ging ik er volledig voor. Lekker gek doen in de studio. Maar live ga ik er zeker spijt van hebben.
Het woord cunt is nogal tegenwoordig op het album. Is dat zowat het meest gebruikte woord in Australië?
Haha (komt bijna niet meer bij). We gebruiken het veel en het is zo een prachtig woord. Het is juist maar als we met Amerikanen spreken en het gebruiken dat ze zich nogal beledigd voelen. Maar hier betekent het zoiets als vriend: die cunt van mij. De Engelsen gebruiken het ook wel. Het is dus zeker geen kwetsend woord in Australië. Als we dan toch iemand willen beledigen zeggen we she cunt. Dat is er lekker over.
Met die wansmakelijke albumhoes heb je alvast de prijs gewonnen van lelijkste album.
Wel, het is nogal afgrijselijk. Toen ik het de eerste keer zag dacht ik: Jezus, moeten we zoiets gaan uitbrengen. Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer ik dacht van dat is het. Het kan niet beter passen bij onze muziek. Een nogal gore vrouw die iemand het hoofd kapotslaat met een machete. De artiest Mitchell Nolte is een goede vriend van David. Beiden komen uit Tasmanië. Mitchell werkt voor nog andere bands ook. We stuurden hem de teksten van het album en hij vroeg wat wil je. Iets dat best klinkt als heroin violence. Hij stuurde dan een foto met het resultaat terug en ja, dat is echt wel heroin violence. Het heeft in elk geval een impact.
In de biografie staat trouwens nog volgende quote van jou: ‘Other bands may claim that they make hateful metal, but they don’t. They are false. They have skinny arms and hide the shame of love deep in their hearts. We’ll fucking kill them all.’ Hoe is jullie relatie met andere bands?
De relaties met andere landgenoten zijn wel goed hoor. We hebben wel met elke band al eens samengespeeld. David is een vriendelijke gast en hij legt meestal de relaties. Maar ik vrees dat van overzee niemand er echt met gaat kunnen lachen. We hebben al veel getourd in het verleden en je komt van alles tegen. Sommigen zullen wel eens op zondag naar de kerk gaan. Als je Morbid Angel op een goede dag treft, kunnen ze best wel vriendelijk zijn. Er zijn maar weinig bands die hun imago in realiteit ook nadoen. Sommigen stellen me wel teleur als je ze tegenkomt aan de bar. In het begin dacht ik echt gasten tegen te komen die in kerkers woonden, bloed dronken, mensen martelden en kilo’s drugs namen. Maar meestal tref je ze backstage aan met een leesbrilletje op, drinken ze water en zijn erg vriendelijk en woordbegaafd. Dat was wel een grote teleurstelling voor mij.
Ondertussen zijn er al heel wat goede metalbands in Australië en gemiddeld klinken ze een pak extremer als hier.
Daar heb ik wel een theorie over. In Australië zelf is het onmogelijk om een succesvolle muziek carrière te hebben. Laat staan een metal carrière. Mensen gaan er heel diep en kunnen zo extreem of experimenteel spelen als ze willen. Angst om fans te verliezen moeten ze niet hebben want die zijn er niet. Je hoeft je dus helemaal niet aan te trekken wat mensen willen horen. Ik heb een tijd in Groot-Brittannië gewoond en daar lopen heel wat bands rond die aan hun trekken komen. Ze trekken zich jammer genoeg te veel van hun publiek aan waardoor hun muziek beknopter wordt. Ze willen ook echt wel opgenomen worden in het grote en goedverdienende festivalcircuit. Hier bestaat die kans niet of is er zelden. Je hebt ook niet zoveel Australische bands die steeds maar in de media verschijnen. Alles wat we hier lezen in magazines of via het internet wordt aanzien als waarheidsgetrouw. Zelfs als ze als bloeddorstig omschreven worden. Het imago rond een band wordt hier als echt aanzien. Je gelooft de hype en de media. Wij groeiden hierop met dat imago en het realiteitsgevoel ontbrak. Dus wilden we hier ook zo extreem zijn en hun nadoen. Verdorie zeg, dat was echt wel het intellectuele hoogtepunt van de dag.
Jullie muziek wordt wel eens omschreven als blackened caveman death metal. Waar komt dat van?
We hebben dat gestolen. We zijn een land van veroordeelden en stelen is hier de gewone gang van zaken. Maar sinds we ‘The Inexorable’ van Angelcorpse hoorden, zijn we hier gek van snelle death metal met zijn extremiteiten. Maar we houden ook wel van hersenloze death metal met slechts een riff en wat gerochel in de microfoon. De mix daarvan is wat wij doen.
Kunnen we in een toekomst Werewolves ook nog eens live aanschouwen in Europa?
Dat denk ik niet. Het zijn nogal schuwe mensen. Dat kan je lezen in oude boeken van omstreeks 1700 of 1800 uit Duitsland. Dat is ook de reden waarom ik Duits geleerd heb. Als kind was ik erg geïnteresseerd in weerwolven. De weerwolfziekte was een soort van rabiës. Vooral als je zelf wilde veranderen. Je moest water drinken uit de voetafdruk van een wolf. Dat heb ik destijds allemaal geleerd. Tot ik inzag dat het niet waar was. Maar ik veronderstel dat als we ooit naar Europa komen, we er geen weerwolven meer gaan tegenkomen (lacht).
Wanneer kunnen we het derde album verwachten. Ergens in de lente van 2021?
Waarschijnlijk. Ik overdrijf niet als ik zeg dat Matt ondertussen al zes albums geschreven heeft. Nu hebben ze album drie en vier opgenomen. Ze wachten juist nog op mij tot ik mijn baspartijen inspeel en ik teksten geschreven heb. Ik moet juist nog wat beter bas leren spelen. Ik wil ook nog niet te veel teksten schrijven. Je moet er toch wel minstens acht maanden tussenlaten, anders gaan de albums te veel op elkaar lijken. Maar drie en vier zijn zo goed als klaar en opgenomen en vijf en zes zijn al geschreven. Dus tegen eind 2021 gaat alles klaar zijn.
Het gaat het er eigenlijk aan toe in Australië momenteel?
Hier heerst alweer een lockdown. Matt en David wonen in Melbourne en daar ligt het leven al zes maanden stil. Ze mochten enkel maar in een straal van vijf kilometer rond hun woning buiten. Ik woon achthonderd kilometer verder. Wij hebben onlangs een korte zes dagen durende lockdown gehad door een kleine en plaatselijke uitbraak. Maar we volgen die strikt en de uitbraak lag direct stil. Maar het is niet alleen de lockdown hoor. Ook de veiligheid van ons land komt in het gedrang. Onze partners uit Amerika zijn ondertussen gek geworden. En China is al niet veel beter. We waren handelspartners met hen maar ondertussen hebben ze daar besloten dat we hun vijand zijn. Toen het album uitkwam met de titel ‘What A Time To Be Alive’ was dat nog niet zo ver gekozen. En dan zijn er nog eens de vaccins die volgend jaar zullen verschijnen. Het duurt de nodige tijd om ze te maken en welke landen gaan ze eerst krijgen? De distributie zal voor heel wat ongenoegen zoeken en iedereen loopt al op het uiterste van de tenen. Maar het beste scenario is dat we in april het vaccin krijgen. Slechts zeventig procent van de bevolking hoeft die te krijgen. Sommige landen gaan dat jammer genoeg nooit halen. Er is nog zo weinig over het virus gekend. Immuniteit bestaat alvast niet, dat hebben ze nu in Zweden ook ingezien. Dan zijn er nog eens protocollen over het reizen tussen andere landen. Zonder vaccin ga je alvast het eerste jaar niet meer mogen reizen. Dus ik schat dat tegen midden 2022 alles terug pas normaal zal zijn. Maar ooit ga je ons in Nederland en België nog wel eens aan het werk zien. Zeker als we teruggaan mogen reizen. Nu houden we ons hier vooral bezig met Zoom en Skype-bijeenkomsten waarin samen gekookt en gegeten wordt. In de eerste plaats omdat de steden hier zover van elkaar liggen maar anderzijds ook om de afstand te beweren. Ik zou zeggen: hou je gezond.