Dit is de bekroning op al het werk dat ik de afgelopen jaren deed. Soms moet je geduld hebben. Het meest recente Wardruna album ‘Kvitravn’ werd begin 2020 rigoureus een jaar uitgesteld. In januari 2021 werd het dan toch op de heidenen afgevuurd. Daar ging een luistersessie aan vooraf waarbij mastermind Einar Selvik wat tekst en uitleg gaf. Daar ging een interview aan vooraf in januari 2021. En dan bekeken we in de duisternis van de vallende nacht de releaseparty on line (wegens ongoing covid-19). Eind maart 2021, met een spinnende poes naast mij. Onlangs kwam dit als ‘First Flight Of The Raven’ nog uit op verschillende formats, waaronder dvd. We hebben dit allemaal trouw besproken. Dit alles terwijl ik deze lente nog een klein kauwtje (kleine broertje van de raaf) gered had van de dood in een stedelijke omgeving.

De songs van Wardruna moeten groeien. Ik heb me met enig sceptisch genoegen doorheen hun videoclips en attitude geworsteld en het is heerlijk hoe straffe melodieën de tand des tijds toch doorstaan. Je mag er immers vanuit gaan dat de inspiratie van de Noor Einar Selvik van vroegere tijden komt. Vandaar zijn voorliefde voor zelfgemaakte instrumenten. Ik zei tegen mezelf: het is een gimmick, ik heb lang geleden gezworen er niet in te trappen, maar vanavond zetten we dit buikgevoel even terzijde.

Op 17 juli begeef ik mij dus naar het OLT Rivierenhof. Dat is een mooi park in Deurne, een deelgemeente van Antwerpen. Nadat ik enkele families van chassistische joden en andere wandelaars achter mij gelaten heb, snuif ik de zuivere boslucht op, passeer het duur ogende ‘kasteel’ vol vergane glorie en volg figuren die enige gelijkenissen met mij vertonen. Vreemd dat deze Nordic Night Open Air bij temperaturen van bijna 30° plaatsvindt. Onze herinneringen komen meteen opduiken in het achterhoofd. De laatste band die we er zagen was Ozric Tentacles (en springt er toch geen gast in mijn vizier met een Ozric Tentacles T-shirt zekers?). Maar voor mij is dit nog meer gewijde grond. In de jaren zeventig, toen ik een prille tiener was, waren er gratis concerten en Sorm Free 1974 woonde ik bij met plaatselijke bands zoals Damocles Blade, Stormy Monday en Clay. De vijver tussen band en publiek is blijkbaar drooggelegd, er rest alleen nog een stinkende put (ugh, vooruitgang? Vast veel virussen en bacteriën in aanmaak). Daar leerde ik ‘Echoes’ van Pink Floyd kennen! Hoe imponerend was dat voor een tiener? Men speelde dit tussen de bands door en mijn oren spitsten zich! Mijn leven was veranderd!

Hoe vreemd was het om nu het OLT te betreden. Veel regeltjes (out is out en glazen bijbetalen maar in een bak dumpen aan 3,2 euro voor 25cl bier, vermeld niet openluchttheater, maar het OLT of OLT Rivierenhof. Wat is er mis met openluchttheater in godsnaam?). Er is veel veranderd, maar anderzijds is er niet veel veranderd als ik de geitenwollensokkenband Kalandra als eerste te zien krijg. Het is nog allemaal aanwezig: dit zijn langharige hippies geboren in een later tijdperk en de fantastische omgeving geeft me ruimte om me in te leven in hun vrij stevige muziek die geheel in het plaatje past. Zij werden voorafgegaan door Lindy Fay Hella, die we simpelweg de muze van Wardruna noemen, omdat zij de zang deelt met Einar in Wardruna. Verheven zang en redelijk feeëriek hoorden we dit van op afstand. De support bands zijn dus een afspiegeling van de hoofdact.