Walking Across Jupiter komt uit St. Petersburg, Rusland en speelt moderne instrumentale metalcore met stevige roots in sounds zoals Tesseract, Monuments en Disperse die hebben. Zo, is gelijk de toon gezet. Waar de band op de vorige plaat ‘Oneiroid’ uit 2018 nog een vocalist had, zijn ze die een jaar later op de nieuwe ‘Sane’ alweer verloren. En waar de vorige plaat nog aardig wat knap post-rock beïnvloedde passages had, lijkt men op ‘Sane’ eerder de Tesseract-worship kant op te willen gaan.

Ik moet toegeven dat ‘Oneiroid’ mij is voorbij geslipt in 2018. Nu terugluisterend hoor ik echter een geluid dat ik niet veel vaker heb gehoord – met orkestratie (al dan niet nep), een in het oor springende zanger en vooral veel mooi dynamisch geschreven werk. Daar lijkt op ‘Sane’ niet zo heel veel van over. Weg is de typerende zanger en weg is veel van de orkestratie. Wat krijgen we ervoor terug? Zet de plaat maar eens op en luister het eerste nummer ‘Nerve’. Als je niet meteen heftig moet denken aan vroege Tesseract gemixt met doodgedane melodeath van ongeveer anderhalf decennium geleden, is er iets mis met je muzikale geheugen.

Een stap terug, dus. Wat doet men op ‘Sane’ wel goed? De productie is behoorlijk en wanneer de gitaren in plaats van simplistische lijnen een keer een gemene riff spelen is het overtuigend. En ook op ‘Sane’ staan, net zoals op voorganger ‘Oneiroid’, een aantal mooie, cleane passages. Zo vind ik de progressies van ‘Stalwart’ en ‘Secret World Pt. 2’ bijvoorbeeld erg mooi en pakkend. Maar of dat genoeg is om de gemiddelde luisteraar te overtuigen, betwijfel ik. Uiteindelijk zit je namelijk nog steeds naar drie kwartier instrumentale metalcore te luisteren die ten opzichte van het eerdere materiaal van deze band toch wat lafjes af doet.