De extreme (black) metal scène is legendarisch in Noorwegen, maar eens te meer worden we duidelijk gemaakt dat er ook in andere stijlen bedreven muziek gemaakt wordt. Neem nu Vulture Industries, mannen uit Bergen. Met ‘Ghosts From The Past’ hebben ze een vijfde studioalbum afgeleverd dat langzaam maar zeker onder je huid kruipt en niet meer loslaat. Het vorige album ‘Stranger Times’ dateert al van 2017, maar daarna werden de tijden nog vreemder. De nieuwe worp verwerkt alle indrukken die hoofdcomponist Björnar Erevik Nilsen te verwerken kreeg tijdens die zes jaar. Verschillende leden zijn vader geworden, vlak daarop brak de pandemie uit en nu de oorlogsdreiging op de rand van escalatie. Het is dus een intens album en dat merk je in de muziek.

Die muziek valt moeilijk onder één noemer te vatten, want de diepe, donkerbruine stem van Björnar zou je spontaan categoriseren als gothic rock, maar anderzijds vertoont de muziek ook raakpunten met post punk en gitaarrock USA en alternatieve rock. Misschien kunnen we ons toch beter houden aan de voorgekauwde hint in de infosheet die luidt: ‘zoals Nick Cave zou klinken als hij metal speelt’. Hoewel, in feite vind ik dit helemaal geen metal, wel melancholische, energieke muziek met de nodige diepgang. Het is in ieder geval wel een plaat met erg sterke songs die zich al spoedig in je achterhoofd nestelen en doen genieten van een heerlijk avondje nostalgisch mijmeren.

Het materiaal heeft echter wel de nodige pit. De vlotte uptempo gitaarrock in opener ‘New Lords Of Light’ kent al vlug een vleermuizenswitch naar warme gothic zang met prominente bas. Keyboards spelen ook altijd een rol, met in de zang soms een creepy tintje. Het mediumtempo ‘Saturn Devouring His Young’ vertoont ook invloeden van post punk en indierock, de woordeloze zang mondt uit in sereniteit. Vreemd genoeg is ‘This Hell Is Mine’ niet verkozen tot single, terwijl ik dat een heel pakkende song vind. Ik heb wel een speciale videoclip gevonden van Kim Holm waarin de coverart tot stand komt. Eens iets anders om te bekijken! Dit nummer doet me erg denken aan die andere Noren met klasse Madrugada en terwijl de zang overloopt van weemoed, komt er ook nog even sax en trompet langs van gastmuzikant Hans Marius Andersen. Hij is ook present in het trage, duistere ‘Deeper’ dat zowaar nog dieper onder je huid kruipt met bezwerende zang, herkenbare melodieën en Nordic noir sfeertje. Na dit kippenvelmoment gaan we swingend van start in ‘Right Here In The Dark’ waarin vooral de zang en het orgel manifest je aandacht vasthouden. Geheimzinnig magisch realisme heerst in het bezwerende ‘Not By Blood, But By Words’ waarin huilende, zwevende gitaarnoten vaste prik zijn. Gastmuzikanten dragen hun steentje bij op keyboards en accordeon; Nog meer kippenvel tijdens het negen minuten durende, afsluitende ‘Tyrants Weep Alone’. Akoestische gitaren en plechtige zang doen je de ogen sluiten en genieten, wanneer de gitaren invallen en er even samenzang met een vrouw komt, dan worden we gezalfd, maar het nummer kent nog verschillende wendingen. Ga dat ontdekken, want dit is het dubbel en dik waard!