Lords of Metal
Arrow Lords of Metal
Vulkan – Technatura
Self Released
Release datum: 06 juni 2020
“Ik hoop oprecht dat dit niet onder de radar vliegt van de progscene want Vulkan verdient alle aandacht die men krijgen kan!”
9/10
Job van Dongen I 30 juni 2020

Vulkan brengt ons in Braziliaanse sferen met de percussie die een gedeelte van de tracks op nieuwe plaat ‘Technatura’ doorspekt! Het derde album van de proglovers uit Zweden laat invloeden van moderne Opeth, Haken, Leprous, Caligula’s Horse en meer progressiefs horen. Zanger Jimmy Bob Lindblad eigent het leeuwendeel van de spotlight toe en doet dat met een verve die normaal gereserveerd lijkt voor de groten binnen het genre. Men laat op ‘Technatura’ een geleefd geluid horen dat niet verkeerd zou zijn onder de vleugels van een label als Inside Out, en dat terwijl de plaat self released is!

De plaat staat bol van dynamiek en waar sommige nummers een keurige “radiolengte” aanhouden van niet veel langer dan vier minuten, duiken andere nummers de lengte in. En hoewel alle nummers hun doel hebben op de plaat, heeft men ervoor gekozen een aantal instrumentale, atmosferische interludes te gebruiken om de nummers aan elkaar te plakken. Erg zonde, want het zorgt voor een uitgesponnen speelduur van langer dan een uur en de interludes doen niets bijzonders voor het geheel. Ook heeft men een mix van Engelse teksten en Zweedse teksten, en dat pakt dan weer een stuk beter uit. Lekker boeiend dat je ‘Rekviem’, ‘Marans Ritt’ en ‘Spokskepp’ (wat overigens een van mijn persoonlijke favorieten is op de plaat) niet mee kan zingen. De band is in mijn ogen het sterkst wanneer ze ijzersterke hard rock invloeden afwisselen met oprecht prachtige ballad-achtige stukken. Het nummer ‘Blinding Ornaments’ is een voorbeeld van hoe mooi deze band kan klinken. Een ongelofelijke productie voor een eigen beheer release geeft alle elementen van dit nummer precies het karakter wat ze nodig hebben. En die uithalen in de zang! Oef!

Men sluit de plaat af met het hypnotiserend harde ‘The Madness Sees No End’ maar daarvoor worden we nog getrakteerd op het epische ‘The Royal Fallacy’ van langer dan tien minuten. Ik werd hier herinnerd aan Between The Buried And Me, The Dear Hunter, het ‘Octavarium’-tijdperk van Dream Theater en nog meer heerlijks. Ik hoop oprecht dat dit niet onder de radar vliegt van de progscene want Vulkan verdient alle aandacht die men krijgen kan!