Vulcano behoort tot de oudste extremere metalbands uit Brazilië. Deze formatie werd reeds in 1981 opgericht, maar van de originele bezetting is alleen gitarist Zhema Rodero nog van de partij. Een belangrijk wapenfeit is dat Vulcano als één van de eerste bands een officieel studioalbum uitbrengt in 1986. Andere Braziliaanse bands die rond die tijd met een album op de proppen komen zijn Sepultura, Sarcófago, Holocausto en Mutilator. De gemeenschappelijke factor: een intense, rauwe, bevlogen sound. Met wisselende bezettingen brengt Vulcano regelmatig nieuw materiaal uit. Alleen in de periode tussen 1990 en 2004 is het stil. Niet alle albums zijn even geweldig, vaak is het slechts middelmaat troef.

Het elfde album ‘Eye In Hell’ vind ik ten opzichte van de laatste albums die ik gehoord heb wel weer een stap in de goede richting, maar heel erg enthousiast ben ik ook niet. Dat ligt vooral aan het gebrek aan originaliteit. De heren kunnen best een leuk deuntje spelen, maar qua composities is het weinig spannend. Het klinkt allemaal teveel op andere bands. De namen die keer op keer door mijn hoofd schieten zijn Destruction en Slayer. De zang doet denken aan Schmier, maar ook de riffs hebben veel weg van de Duitsers. Luister eens naar de openingsriff van ‘Inferno’ en je zou bijna denken dat Vulcano een cover van Slayer heeft opgenomen. Hoewel de originaliteit dus ver te zoeken is, klinken de dertien songs verder wel goed. Het resultaat is een album dat de middelmaat niet ontstijgt. Vastgeroeste thrashers kunnen hier wellicht mee uit de voeten, maar ik adviseer wel om eerst even goed te luisteren voor je tot aanschaf overgaat.