Goede blues(-rock) is niet meer iets dat alleen maar gemaakt kan worden door de zwarte muzikanten, dat is wel duidelijk gemaakt door Stevie Ray Vaughan, Rory Gallagher, mijn grote held Gary Moore en nog vele anderen. Nu krijg ik zelfs een Japanse band in dit genre op mijn deurmat. Een heel goed verzorgde buitenkant (artwork en doosje) en een full colour info-sheet, die dan weer op heel goedkoop papier is afgedrukt; wat te verwachten van de muziek zelf?

Welnu, dit is blues-rock van zeer gemiddelde kwaliteit, zoals je dat in menig plaatselijk muziekcafé live kan aanschouwen. Soms wordt geprobeerd iets in de Michael Katon sfeer neer te zetten, inclusief veelvuldig slide werk, en soms gaat het de enigszins country/folk kant van Slobberbone op. Gitarist Akinori ‘Mill’ Niimi is absoluut geen Akira Takasaki, maar op soleergebied staat blues ook niet bekend om de snelheidsrecords. Dat is voor Veritas Conc 75 maar goed ook, want dit klinkt vaak als studiemateriaal voor de gemiddelde amateurgitarist, al is het opdrukken van snaren een minder geschikt onderdeel van dit studiemateriaal (en wel heel essentieel in de blues!); hier is dus duidelijk winst te behalen. De zang is gelukkig geen steenkolen Engels zoals Minoru Niihara dat kon brengen, maar lijkt in enkele passages een beetje op James Hetfield en kan soms zelfs aan Johnny Rotten doen denken; misschien geen direct logische associaties bij blues, maar ja. Wanneer er in lage rustige stukken geprobeerd wordt om Brent Best te benaderen, wil dat niet helemaal lukken. De nummers zijn nergens heel erg storend, maar ook niet opmerkelijk, op ‘You Belong To Me’ na; de riff is pakkend, maar lijkt wel heel erg veel op plagiaat. Een band in ontwikkeling, daar zullen we het maar op houden.