Conceptalbums, ik hou er van. Het uit Finland afkomstige Ultimatium schenkt me er eentje, onder de titel ‘Virtuality’, het vierde album van deze groep. De band bestaat uit vijf leden, maar voor de gelegenheid maar liefst even zoveel vocalisten aan de line up heeft toegevoegd.

Ultimatium maakt redelijk bombastische muziek dat ergens tussen de power metal van Helloween en de progmetal van (de oude) Queensrÿche hangt, uiteraard met een vleugje Ayreon hier en Avantasia daar. Er wordt niet verkeerd gemusiceerd, verre van dat. Dat kwaliteit echter belangrijker is dan kwantiteit, bewijst het kwintet vocalisten. Lang niet allemaal halen zij het predicaat ‘voldoende’ wat mij betreft. Eén van de zangeressen werkt met haar operette achtige manier van zingen zelfs behoorlijk op mijn zenuwen. Na een aantal luisterbeurten (conceptplaten hebben vaak meerdere luisterbeurten nodig om tot de luisteraar door te dringen) wordt een ander zwak punt van Ultimatium duidelijk: het songmateriaal. Ook al is het concept nog zo leuk bedacht (het verhaalt over een aantal gamers die vastzitten in een virtuele realiteit) en heb je nog zoveel zangers en zangeressen weten te strikken voor je project: de kwaliteit van de liedjes blijft de basis voor een goede plaat.

Het openingsnummer wordt een beetje verpest door blastbeat drums, die niet op z’n plaats zijn in deze track. Dat is jammer. De drums staan sowieso erg vooraan in de mix. De tegendraadse ritmes in ‘Hall Of Heroes’ zijn echter lekker uitgevoerd en maken deze track één van de betere momenten van de plaat. Dat geldt ook voor het midtempo, nogal progrock achtige ‘Mindcaptives’ dat met ruim twaalf minuten het langste nummer is van het album en doorspekt is met gitaar- en keyboardsolo’s. Door het hele album heen horen we af en toe een vrouwelijke verhalenverteller die de luisteraar bij wijze van spreken door het concept praat wat wel prettig werkt. ‘Don’t Fear The Silence’ is op zich een aardige pianoballad maar mist de echte emotie die ik in een conceptalbum zou willen terug horen. Net als bij veel andere songs op dit album mis ik de echte diepgang en emotie die onderdeel zouden moeten zijn van een episch en bombastisch concept.

Met het bijna tien minuten durende ‘Together’ dooft ‘Vituality’ min of meer uit als een nachtkaars. Dat is jammer, want ik denk de intenties van de band te begrijpen maar ze komen niet helemaal tot hun recht op dit album. Een zanger (of zangeres) minder had het album goed gedaan. Met 75 minuten is het album ook een behoorlijke zit moet ik zeggen. Overdaad schaadt, daar is ‘Virtuality’ wel een schoolvoorbeeld van. Toch is dit album zeker niet slecht. Ben je een liefhebber van rockopera’s? Toch zeker even luisteren.