In 1994 bracht Trouble een EP uit, ‘One For The Road’, met daarop vijf nummers. De oplage van slechts 1500 stuks was bedoeld om tijdens de tour te verkopen en is dus wel een collector’s item te noemen. Voor iedereen die dat gemist heeft is er goed nieuws: de EP wordt aankomende maand opnieuw uitgebracht, zowel op plaat als op CD. Overigens, dat deze re-issue zou komen was reeds bekend voor het tragische overlijden van Eric Wagner, dus het is niet een manier om daar nog wat uit te melken. Gelukkig.

‘One For The Road’ bevat vijf nieuwe nummers (waarvan er één later op ‘Plastic Green Head’ verscheen) die voortborduren op de stijl van de albums ‘Trouble’ en ‘Manic Frustration’. Ze vormen een mooie aanvulling op de collectie en alhoewel je geen ‘Psalm 9’ taferelen moet verwachten, zit het boordevol prachtige melodieën, weemoedige sologitaar en uiteraard het beklagende zanggeluid van Wagner. De energie, die eigenlijk kenmerkend is voor Trouble, spat er vanaf en het is alsof ze ooit de smaak te pakken hebben gekregen en aan één stuk zijn doorgegaan met het maken van liedjes. Enige nadeel hiervan is dat er heel af en toe wat overlap zit tussen de nummers – onderling, maar ook met een aantal andere albums. Dit is echter geen nadeel en ik zou dit zeker aanschaffen als je interesse hebt in doom of Trouble.

Als je de CD versie aanschaft zit daar nog een hele fijne bonus bij, namelijk het album ‘Unplugged’. Dit album, dat als eerst uitkwam in 2007, was al wel makkelijker verkrijgbaar dan ‘One For The Road’, maar als je geen van beide nog hebt is dit een goede combi. Het album, dat niet geheel akoestisch is, toont een andere kant van dezelfde Trouble medaille. Hetzelfde gevoel van melancholie weerklinkt, maar op een andere manier. Omdat je zonder elektrische gitaar geen epische, galmende geluiden kunt maken ben je afhankelijk van andere zaken om de treurnis op te roepen. Misschien is dat wat te negatief, omdat de boodschap en muziek van Trouble toch ook altijd iets positiefs en opwekkends hebben. In elk geval, door het weloverwogen samenspel van de akoestische gitaren, een klein beetje piano hier en daar, en uiteraard de nuchtere, droevige vocalen van Wagner wordt toch eenzelfde resultaat bereikt.

Op ‘Unplugged’ staan een aantal nieuwe nummers en een groot deel reeds bekenden. Niet allemaal met de titels die we al kennen, maar door melodieën en/of stukken tekst wel als zodanig herkenbaar. De twee nummers met elektrische gitaar, ‘Waiting For The Sun’ en ‘Heartful of Soul’, vallen extra op tussen de wat rustigere wateren en zorgen ervoor dat het interessant blijft. Vooral die tweede werd ik erg blij van: een cover van The Yardbirds is altijd een goed idee, zeker als het in het doom-jasje dat het verdient gegoten wordt.