De heren van het Tilburgse Treurwilg zijn in de lokale metaltempel de Little Devil welbekend. Ik heb ze volgens mij menige keren voorbij zien komen terwijl ik daar op dinsdagavond lekker speciaalbiertjes zat te hakken achterin. Ook hebben ze de tweede langspeler ‘An End to Rumination’ daar voor ’t eerst ten gehore gebracht afgelopen week – een show die ik helaas heb moeten missen. Helaas, want wat de heren op de nieuwe ten gehore brengen is zeker niet verkeerd.

Onmiskenbare, melancholische doom met plek voor beeldschone cleane passages en een flinke underground sound – beter kan ik het album niet omschrijven. In de doom is het natuurlijk niet ongebruikelijk dat nummers voorbij de tien minuten schrijden en het trage karakter leent zich daar ook uitstekend voor. Waar ik persoonlijk echter vaak problemen mee heb is de nummers die nergens heen gaan; de nummers die weigeren verder te komen dan die twee tot misschien drie lange uitgesponnen stukken. Gelukkig lijkt Treurwilg daar zich bewust van en ontwikkelen de nummers zich gaandeweg aanzienlijk. Neem bijvoorbeeld het lange ‘In Ruin And Misery’, waar men tragisch en meeslepend opent, de intensiteit gedurende het nummer verder en verder verschuift tot men weer openbreekt met een cleane interlude (met hopelijk opzettelijk licht ontstemde gitaren) die zich ontpopt tot een slopende lompheid zonder daarin de melancholiek te verliezen. Persoonlijke favoriet is echter ‘Myosotis’, waar zanger Rens van Herpt, wiens lage grunt er echt wel mag wezen, het best tot z’n recht komt.

Maar laat ik niet overdrijven. De plaat staat niet bol van variatie, daar moeten we eerlijk over wezen. Als prog fan kostte het me daarom behoorlijk wat tijd om de plaat een plek te geven; waar ik normaal gesproken gewend ben om de oren geslagen te worden met progressies, maatsoorten en interessant gedoe heb ik hier echt even voor moeten zitten. Ik kan hem dan ook lang niet iedereen aanraden, maar toch zeker wel prijzen in bijzijn van de gemiddelde doom fan.