Halverwege de jaren negentig werd het Zweedse Thyrfing opgericht. Zij profileerden zich als één van de eerste Viking metal bands – denk ook aan Einherjer en Mithotyn – uit Scandinavië met teksten over Noordse mythologie. Inmiddels loodsten zij hun drakkar doorheen alle stormen die het genre meemaakte, van de exploderende boom van pagan metal (+/- van 2005 tot 2012) tot het verdict wie de overlevenden zijn. Thyrfing hoort daar, als constante band om rekening mee te houden, bij.

Zelfs al is het acht jaar geleden dat ze nieuw werk uitbrachten, toch heerst de ware spirit meteen wanneer we hun achtste wapenfeit ‘Vanagandr’ beluisteren. ‘Döp Dem I Eld’ is dan ook een overweldigende opener, waarin stoere riffs, de verwoestende strot van Jens Rydén en een zekere epiek centraal staan. Om helemaal een goed idee te krijgen waar Thyrfing voor staat, luister je naar ‘Undergångens Länkar’. Een tokkelende start, weemoedige leads en ruige verhalende zang kleuren dit mediumtempo nummer, dat kriskras folk melodieën in de barsheid strooit en de nodige spanningsbogen heeft die kenmerkend zijn voor Thyrfing.

Deze Zweden hebben hun nieuwe Henri Sorvali – de man van keyboards en orkestrale arrangementen – trouwens in hun eigen rangen gevonden. Deze (bassist) Joakim Kristensson doet dit voortreffelijk en – zoals dat altijd al geweest is – zijn er enige raakvlakken met bands als Finntroll en Moonsorrow. Maar Thyrfing is minder speels dan de eerste band en minder avontuurlijk dan de tweede. Hier staat (klassieke) potige metal voorop, met in bijna elke song excellente gitaarsolo’s en summiere breaks. De Zweden gaan daarbij geen (kleine) verrassingen uit de weg, want ‘Håg Och Minne’ is heel sfeervol met samples van raven en een speech, terwijl er ook een knipoog naar ‘Kashmir’ van Led Zeppelin in de riffs en ritmiek te merken is. Bovenal is dit echter een ruw, intens album dat de ware Viking spirit alle eer aandoet. Men doseert alles prima, zodat een majestueus, episch gevoel voorop staat en dat kent zijn culminatiepunt in de traag voortslepende afsluiter ‘Jordafärd’ dat met echte cello en een flard etherische vrouwenzang van een grandioze schoonheid is. Thyrfing leverde altijd al hoge kwaliteit af, maar ‘Vanagandr’ gaat toch nog net wat verder in zijn beklijvende grandeur. Klasse!