Voorafgaand aan de vorige release had Filippa Nässil de hele line-up van de band vervangen, maar ditmaal is met alleen een bezettingswissel op bas de verandering van band samenstelling beperkt gebleven. Ook qua muziek is de lijn van de vorige plaat mooi doorgezet en kan er mijns inziens een stijgende lijn in arrangementen en variatie ontdekt worden, terwijl voorganger ‘Thundermother’ al van zeer behoorlijk niveau was.

De grootste bron van inspiratie blijft AC/DC, maar misschien omdat ditmaal alle bandleden meegeschreven hebben, zijn ook overduidelijk Motörhead (‘Into The Mud’), Joan Jett (‘Back In ‘76’) en Danko Jones (‘Somebody Love Me’) te ontdekken. Ook een fijn stukje up-tempo sleaze rock zijn de dames nog steeds niet vies van, getuige ‘Driving In Style’ en hun beste ballade tot nu toe is wel het indrukwekkende ‘Sleep’, ook al is deze heel erg aan de poppy kant. Enkele mij iets minder zeggende nummers zijn wel ‘Mexico’ en ‘Purple Sky’, maar je kan niet alles hebben; over het algemeen een erg prettig te beluisteren plaatje met kwalitatief goed uitgevoerde en vaak direct pakkende nummers!