In mei kwam het uitstekende ’In Splendor Below’ van October Tide uit, maar Fredrik Norrman heeft intussen ook weer een aantal nieuwe songs voor zijn andere band Thenighttimeproject geschreven. Deze nachtelijke mijmeringen konden we in 2016 op het zelfgenaamde debuut al aardig smaken en ook nu zijn het fonkelende diamantjes aan de donkere hemel waarvan je tot rust komt in deze hectische wereld. Natuurlijk was zijn broer Mattias weer van de partij, maar verder merken we de intrede van nieuwe krachten in de persoon van Alexander Backlund (zang, gitaar) en drummer Jonas Sköld (ook October Tide). Beide ‘nieuwelingen’ zijn trouwens ook actief in het veel heftigere Letters From The Colony.

Is October Tide stuwende doom/death metal, dan is Thenighttimeproject veel kalmer en enkel met cleane, weemoedige zang in de trant van de voormalige broodheer van beide broers Katatonia en (vroegere) Anathema. Melancholie en beschouwing staat voorop, al duidt de albumtitel niet op de grijze hemel in Zweden, maar op de grijsheid die je leven dreigt binnen te glippen wanneer alles maar rustig zijn gangetje gaat zonder specifieke hoogten of dalen. Meer bepaald de tijd dat de verwondering van de kindertijd of de eerste romantiek lang achter de horizon verdwenen is. Ook dan draait de molen in je hoofd verder en kan dit leiden tot heftige emoties en daar heeft Norrman tijdens zijn nachtelijke schrijfsessies inspiratie uit geput. De stem van Backlund klinkt iets egaler dan die van zijn voorganger Tobias Netzell (In Mourning) die te horen was op het debuut.

Dat neemt niet weg dat zijn dromerig timbre een consistente plaat levert. Bovendien weet Norrman songs als opener ‘Hound’, ‘Rotting Eden’ (met een luttele knipoog naar ruwere zang) en het door zwevende toetsen verrijkte ‘Binary’ en ‘Final Light’ heerlijk te verfraaien met ultra sensitief gitaarwerk. ‘Embers’ is de eerste single en voor ‘Final Light’ en ‘Anti Meridian’ zijn sfeervolle videoclips gemaakt. Fredrik accentueert alle composities eerder met heldere, gevoelsvolle gitaarnoten dan met een cataract aan vurigheid op zijn instrument. Zijn betrokkenheid bij Trees Of Eternity schemert door in dit werkje, terwijl we de emotionele, droevige zang van Heike Langhans (Draconian) horen in het met ambient klanken opgesmukte ‘Signals In The Sky’. Dat nummer komt dicht bij de eerste albums van Antimatter, mede door die elektronische, gesofistikeerde achtergrond. Bovenal blijft het weemoedig en bedachtzaam, zodat ‘Pale Season’ ook het best tot zijn recht komt in de duistere cocon van de nacht. En dat is het moment waarop de schepping van de artiest en de beleving van de luisteraar een magische conjunctie aangaan.