Black metal is een van mijn meest favoriete subgenre’s. De onmiskenbare naargeestigheid, samen met het onderhuidse, het duistere, het diep melancholische en het gemene pakt mij vaker dan ik soms zou willen. Helaas herbergt het genre ook een redelijke hoeveelheid teringzooi die je de gemiddelde vuilnisman nog niet zou toewensen. The Projectionist uit Canada is zo’n project. We krijgen hier een heuse black metal opera voorgeschoteld en ‘The Stench of Amalthia’ is al de vijfde (!) plaat van hen afkomstig.

“Black metal opera”. Het moet toffer geklonken hebben in de hoofden van de verantwoordelijken want mijn god, wat is dit kinderachtig. Stereotype riffs en progressies worden afgewisseld met infantiel gebabbel; je zou eens slim-geschreven muzikantschap ten toon stellen en je verhaal netjes verweven in je muziek. Ondenkbaar! Productietechnisch is hier niets van waarde uit te onderscheiden en klinkt alles alsof het in het repetitiehok naast het jouwe is opgenomen. Ook zijn er zat vocal tracks/samples te vinden die totaal niet binnen het geluid passen of te snel worden afgekapt. Man, man, man…

En dan de zang! Dit is een volwassen vent die gewoon bijna een uur lang een griezelig stemmetje op zet. Het is soms echt lachwekkend en daardoor niet serieus te nemen, natuurlijk. Alles bij elkaar opgeteld is dit bij lange na niet je moeite en kostbare tijd waard. Zet liever een plaat op waar beter over is nagedacht, meer zorg voor is gedragen en betere muzikanten achter schuilen.