Na bijna tien jaar stilte is The Man-Eating Tree terug met een nieuw album ‘Night Verses’! De Finse atmosferische metal band werd opgericht in 2008 met muzikanten die al naam gemaakt hadden in andere bands waarin melancholie ook een belangrijke rol speelde. Hun emotioneel spel met licht en donker manifesteerde zich destijds via de aangrijpende albums ‘Vine’ (2010), ‘Harvest’ (2011) en ‘In The Absence Of Light’ (2015). We hadden er een fantastische band bij die opereerde in dezelfde gothic/doom/death metal richting als Ghost Brigade, Katatonia en Swallow The Sun. Dachten we. Want vervolgens werd het vreemd genoeg heel stil.

We waren dan ook oprecht verrast toen we vernamen dat The Man-Eating Tree werkte aan een nieuw album. Dat is ‘Night Verses’ geworden en de muziek sluit naadloos aan bij waar de band bekend voor is: melodieuze, bedachtzame weemoed, met als tegenwicht ferme erupties van doom/death energie met sierlijke melodieën. Dat hebben we te danken aan de drijvende kracht achter deze band Janne Markus. Hij speelt al jaren in het in 2023 ook al heropgerichte Poisonblack (met leden van Sentenced voor wie zijn geschiedenis kent) en heeft eerder ook The Abbey gelanceerd. Hij verzamelde voor deze nieuwe start allemaal andere muzikanten dan vroeger en dat zijn ook niet de minste. Heel belangrijk voor de sfeer is de zang van Manne Ikonen. Als je bedenkt dat hij jaren achter de microfoon stond bij Ghost Brigade, dan weet je dat dit een perfecte keuze is. Onder de muzikanten treffen we dan weer drummer Aksu Hanttu met ervaring in Entwine. Nu stond hij zelfs in voor de opnamen, productie en mix in zijn Wave Sound studio, terwijl de mastering door de Amerikaanse Svante Forsback verzorgd werd. Je merkt het al: er is niets aan het toeval overgelaten.

Na de lichtjes dreigende intro met serene vrouwenzang, zitten we meteen gebeiteld tijdens het bijna acht minuten lange ‘Days Under The Dark’. Met zijn drassige riffs blijft het mediumtempo. De berustende zang van Manne is van een beklemmende schoonheid. Na een uitbarsting met woeste grunts is er een verstilde atmosferische passage met vervorming op de cleane zang. De natuurlijke flow van de songs is heel het album indrukwekkend en uitnodigend om te blijven luisteren. Of dat nu tijdens de eerste single ‘Seer’ is, met zijn energieke lading, of tijdens het recenter vrijgegeven ‘To The Sinking’ (waar alles rustig opgebouwd wordt), telkens is dit uiterst beklijvend. Songs als ‘These Traces’ en ‘All Our Shadows’ zitten vol ingenieuze wendingen die het genre alle eer aandoen. ‘Ruins Of Insanity’ is wat directer van aanpak, met enkel cleane zang en zelfs catchy, vandaar goed gekozen als één van de singles. De contrasten waarmee gegoocheld wordt alsof het niets is, zijn eveneens van adembenemende impact tijdens ‘Abandoned’. Nog een lange epische track om te besluiten met ‘Reflections’ en dat doet zijn naam alle eer aan, want het blijft lang een kalme, beschouwende compositie. Pas naar het einde toe komen er even grunts aan te pas. Wij zijn ongelofelijk tevreden over deze comeback van The Man-Eating Tree. De Finnen zijn er in geslaagd om de hoge verwachtingen waar te maken en meer!