In Amerika lopen vreselijk veel goede bands rond. Zeker als het gaat om van die typisch Amerikaanse muziek: een mix van southern rock, blues, country en rauwe gitaarrock. In de Zuidelijke Staten van de VS kun je blikken tegelijk open trekken van bands die stuk voor stuk de moeite waard zijn. De één krijgt het wel voor elkaar om ‘het’ te maken, de ander niet. En waarom dat zo is en waarom dat zo gebeurt: het is niet te verklaren. Op de goede plek op het goede moment en de goede mensen treffen. Dat helpt in ieder geval. Een band die de kans krijgt om hoge ogen te gooien is deze, The Georgia Thunderbolts. Een groot label als Mascot ziet het blijkbaar helemaal in deze gasten zitten. De vijf nog vrij jonge heren (alle vijf nog met heel lang haar, heerlijk!) komen uit Rome, Georgia en ze hebben rockmuziek van Lynyrd Skynyrd, The Outlaws, Molly Hatchet, Allman Brothers Band met de paplepel ingegoten gekregen. De muziek van hun voorbeelden zit in hun DNA, daar hoeven ze verder helemaal geen moeite voor te doen. Sterker nog; ze kunnen niet anders.

Vijf tracks dus op deze debuut EP. Het schijfje opent overtuigend met het geweldige ‘Looking For An Old Friend’ waarin we direct ook de gelijkenis in stemgeluid horen van deze jongeman (TJ Lyle)  en Johnny van Zant. En ook de gitaren van de heren Couzzourt en Tolbert zouden zo mee kunnen spelen met onze ‘Sweet Home Alabama mannen’. Het klinkt zo lekker soepel, zo losjes. En de productie vind ik ook top: kraakhelder. Ook het navolgende ‘So You Wanna Change The World’ overtuigt en gaat muzikaal richting The Black Crowes. Smeuïge gitaarpartijen en drummer Bristol Perry die vooral zijn bekkens geselt. Tekstueel heeft de band niet veel te melden, maar dat nemen we dan maar voor lief. In plaats daarvan ligt de nadruk veel meer op groovende gitaren en melodieuze zanglijnen in de traditie van Lynyrd Skynyrd zoals in ‘Lend A Hand’. Het beste nummer is ‘Spirit Of A Working Man’ wat door de band zelf ook wordt genoemd als favoriet. Alle troefkaarten van de band worden in de vier minuten van deze track uitgespeeld. Echt goed. De EP sluit af met het vrij lange ’Set Me Free’, wat feitelijk een lange jam is. Alle musici komen enorm aan hun trekken maar vooral ook TJ Lyle weet hier tot grote hoogte (letterlijk en figuurlijk) te stijgen. Dit smaakt absoluut naar meer!