Wat is dat toch tegenwoordig, dat steeds meer bands als anonieme collectieven door het leven gaan? Voorzien van ingenieuze maskers en habijtachtige kledij is het de bedoeling om de aandacht vooral op de muziek te vestigen, al zorgt zo’n gimmick natuurlijk ook voor de nodige toegevoegde waarde. Er zijn intussen zoveel van dit soort bands dat The Dark Overlords niet eens meer opvalt. Er is niet veel bekend over deze band, behalve dat het een trio uit Denemarken is dat zich – niet onverdienstelijk, dat moet gezegd worden – bekwaamd heeft in blackened death van de vrij furieuze soort.

‘Darkpocalypse’ heet de tweede EP van dit drietal en als er iets duidelijk wordt na beluistering van dit twintig minuten lange werkje, dan is het wel dat deze jongens zich niet hoeven te verstoppen in oversized hoodies, tenzij ze erg verlegen zijn natuurlijk. Er is niets wat daar op wijst, want al zou het te ver gaan ‘Darkpocalypse’ een meesterwerk te noemen, goed is het zeker en ingetogen allerminst. EP nummer één verscheen iets meer dan een jaar geleden en heet ‘I Am The Dark Overlords’, waarmee de band voor de goede verstaander kleur bekent. Toch is The Dark Overlords niet alleen maar een stelletje Emperor aanbidders. Ja, na het als intro dienende titelnummer is in ‘Ritus Dæmonius’ duidelijk te horen waar deze Denen de mosterd hebben gehaald, maar er gebeurt meer, veel meer en op de vierkante millimeter kun je horen dat dit niet zomaar beginnende muzikanten zijn. Zo is er in de slechts drieëneenhalve minuut die het nummer duurt behalve tijd voor blastbeats en volkomen zieke grunts en screams ook nog een plekje gevonden om een aantal gitaarsolo’s te persen die klinken alsof één van de drie Darklords op zijn minst een classic metal fixatie heeft – of gewoon stiekem Michael Schenker is. In het volgende nummer is daar in eerste instantie weinig van terug te horen en is de blik gericht op vintage death metal op zijn Florida’s. Maar wel altijd op een donkerzwart bedje en warempel: weer een paar seconden klassieke hardrock gitaarsolo.

Twintig minuten zijn voorbij voor je er erg in hebt. Het is bijzonder hoe deze fusie van extreme metal en klassieke hardrock tot zoiets aparts heeft geleid. Niet alleen bevat ‘Darkpocalypse’ een stel zeer gevarieerde songs, het klinkt ook nog eens als een klok. Corona-DIY werk? Absoluut niet! Ervaren muzikanten? Geen idee, maar wel waarschijnlijk. Het minialbum eindigt zelfs met een moppie akoestische gitaar, ook weer van een zeer hoog niveau. Of het bekende muzikanten zijn die achter de donkere hoodies schuilgaan, het doet er eigenlijk niet toe, zolang ze maar platen zoals dit ‘Darkpocalypse’ blijven maken. En als het even kan wat langer dan een EP.