The Agonist is een band die altijd een beetje in de schaduw is blijven staan van Alissa White-Gluz, de zangeres die in 2014 is vertrokken naar Arch Enemy. Onlangs zijn er weer wat vervelende woorden over en weer gegaan in de media over de ware toedracht van de split, waar wij maar weer denken dat de waarheid zich in het midden bevind. Ondanks alles gaat de band stug door met albums schrijven en opnemen. Aangekondigd als zijnde extremer, melodieuzer en spannender is er nu het nieuwe album van The Agonist, getiteld ‘Orphans’.

The Agonist staat bekend om de melodieuze death metal met een rauw randje, met hier en daar wat metalcore er doorheen. Met name zangeres Vicky zorgt met haar scherpe stemgeluid voor dat randje. Opener ‘In Vertigo’ laat haar stem direct weer op de voorgrond treden, ditmaal samen met heldere vrouwenzang wat een leuke wisselwerking oplevert. Wat The Agonist zo goed doet, is het combineren van pakkende riffs met wat meer ondoorgrondelijke passages. ‘As One We Survive’ is daar ook weer een duidelijk voorbeeld van. Fijn is ook dat ze vaak de songs lekker kort houden, zo’n vier tot vijf minuten. Daarnaast is een ding altijd gegarandeerd op een album van The Agonist en dat is variatie. Veel melodie in combinatie met extremer werk en toch een oog (of oor) voor een commerciële noot.

Is de band op ‘Orphans’ inderdaad extremer of melodieuzer dan op voorgaande albums, zoals er door de platenmaatschappij wordt beweerd? Niet echt volgens mij. ‘Orphans’ is in ieder geval een bij vlagen pakkend en zeer melodieus en ook extreem album, met gevoel voor drama (luister maar naar ‘Mr. Cold’), maar het is soms ook iets teveel volgens een bepaalde formule. Een succesformule, dat dan weer wel. Al met al is het gewoon weer een album van hoog niveau en dat de band dat al meerdere albums volhoudt, kan alleen maar als positief worden gezien.