Suicidal Angels is ongetwijfeld één van de beste en succesrijkste bands uit de jongere lichting thrashmetal bands. De band is wel al bezig sinds 2001, maar bandleider Nick Melissourgos was toch nog erg jong en het rijpingsproces kostte tijd om uit te groeien tot een internationaal gewaarde band met een solide bezetting. Tegenwoordig trekken de heren toch al bijna tien jaar met elkaar op en is de band een druk toerende eenheid.

In 2019 bracht men voorganger ‘Years Of Agression’ uit, nu concentreren we ons op het alweer achtste album ‘Profane Prayer’. Nick vertrouwde ons toe tijdens het interview: ‘Dit album is anders dan al de rest’ en hij heeft gelijk. Niet dat het mankeert aan vaart, snelheid of flitsende solo’s. Integendeel. Maar de band gaat dieper met enkele erg epische, lange tracks die ons meteen imponeerden. Je merkt het al bij opener ‘When The Lions Die’: De lange gitaarintro is heel episch en traag voor hun doen. Het duurt even voor men losschiet met aanstekelijke gitaaraccenten en strakke ritmes. Wanneer de grofkorrelige zang van Nick er bij gevoegd wordt, dan is het thrashen en headbangen geblazen. Een heerlijke binnenkomer! Het opstandige ‘Crypts Of Madness’ en het militaristisch strakke ‘Purified By Fire’ denderen vrolijk over je heen, al is er ruimte voor toch enkele tragere, slepende gitaarstukken naar het einde toe. Gitarist Gus Drax is echt in bloedvorm en smukt elke song op met prachtige solo’s.

De eerste ware verrassing is ‘Deathstalker’. Met trage semi-akoestische gitaren en sensitieve solo’s sluipt het de kamer binnen, terwijl de zang eerder verhalend dan wel agressief is. Zelfs samenzang is te horen. In zijn acht minuten speelduur heeft de song meerdere overgangen en tempo’s, zelfs een clean gezongen stuk dat me aan Manowar doet denken (door Fotis Benardo) komt voorbij, waarna de draad terug opgepakt wordt met stevige riffs. Dit uitstapje gaat hen goed af! Trouwens, als gastzangers zijn zowel Sakis Tolis (Rotting Christ), Efthimis Karidimas (Nightfall) en Fotis Benardo (ex-Septic Flesh, Nightfall) te horen, dus was het een leuk Grieks onderonsje in die studio.

Voor de verstokte thrashmetal fans valt er overigens niets te klagen, want het stampende titelnummer, het rechttoe rechtaan gespeelde ‘The Return Of The Reaper’, het met basintro ingeleide ‘Guard Of The Insane’ en het bondige ‘Virtues Of Destruction’ zijn allemaal volbloed thrashgranaten. Een kanjer van bijna tien minuten sluit dit werkstuk af. En dat is de tweede grote verrassing. We horen etnische etherische vrouwenzang doorheen ‘The Fire Paths Of Fate’. Gitaren komen mondjesmaat aanwaaien, een stug mid-tempo wordt aangehouden. Ook heel episch dus. Het oriëntaalse middenstuk bevat weer vrouwenzang en een inheems instrument (bouzouki?), terwijl men heel de tijd mediumtempo blijft. De song gaat over de vlucht van de Grieken uit Izmir, toen ze daar weggejaagd werden door de Turken in het verleden. Het werkt langzaam naar een climax toe en weet toch nog energiek te eindigen. ‘Profane Prayer’ heeft ons in positieve zin verrast. Het is een thrash metal album vol diepgang, met spetterend gitaarwerk, puike teksten en gedoseerde furie. Een knaller!