Een hedendaagse garage/glam punk-rock band die onder andere Blue Cheer, Pink Fairies en The Damned als referentiekaders schetst. Dat kan inderdaad aardig in de buurt komen, al kan je ook Ramones, Motörhead, Stooges en een gruizige versie van Gary Glitter aan het plaatje toevoegen. Zelf zijn ze op de proppen gekomen met de term “unpleasant rock”; welnu, persoonlijk kan ik hier toch aardig blij van worden! Dit is heel direct, energiek, en klinkt heel eerlijk en ongedwongen, waardoor het rommelige, rauwe en bijna slordige van de muziek juist op een vreemde manier ontwapenend charmant is. Over het algemeen zijn de nummers behoorlijk uptempo, maar ook een meeslepende “powerbalade” gaat de band prima af. Heerlijk tegen het valse aan die solo in ‘Do You Believe’; dit doet samen met de rauwe, ongepolijste benadering aan bijvoorbeeld hun landgenoten The Drones denken. Ook die freewheelende uitwaaiering van tremolo geeft aan dat dit niet een kwestie is van binnen de lijntjes kleuren, maar je hart laten spreken in de muziek.

De twee meest uitgesproken tracks staan aan het einde van het album; de vrij minimalistische, maar voelbaar beladen ballade ‘Signed DC’ die een paar korte maar heel lekkere erupties heeft bij de solo en aan het einde, en de opzwepende spaghetti western/surf punk track ‘Gusano’. Dit is erg lekker bij beluistering van bij voorkeur vinyl, wat mij betreft, maar deze muziek eens live meemaken, lijkt me helemaal top; dit bruist en knettert van een podium lijkt me zo! Het zal een heel reis voor ze zijn, maar hopelijk komen ze eens onze kant op, aan de andere kant van deze aardkloot.