Alsof er al niet genoeg bands rondlopen die beweren geïnspireerd te zijn door Black Sabbath, Pentagram, Thin Lizzy en al die andere vroege jaren zeventig meuk. Spellbook is de zoveelste exponent van een horde doomklonen een aflevering van ‘The Walking Dead’ waardig. Aan de andere kant, Spellbook is geen nieuwe loot aan de stam. Het is een van de weinige bands die het hebben aangedurfd om niet aan het begin van hun carrière maar na dertien jaar van naam te veranderen. Sinds 2007 praktiseert het gezelschap uit York, Pennsylvania de Black Sabbath aanbidding (of nabootsing, naar gelang je waardering voor het genre); in eerste instantie als Witch Hazel en sinds dit jaar onder de naam Spellbook, omdat er al zoveel bands zouden bestaan met het woord Witch in de naam. Strikt genomen is ‘Magick & Mischief’ (met een Crowleyaanse “ck” gespeld) dus niet het debuut van de band, maar alweer het vierde album, de drie uitgebracht als Witch Hazel meegerekend.

Die eerste drie platen werden in eigen beheer uitgebracht, wat ongetwijfeld een van de redenen is dat Witch Hazel / Spellbook zo vakkundig onder de radar is gebleven. Een gebrek aan onderscheidend vermogen is hoogstwaarschijnlijk een net zo belangrijke reden geweest, want eerlijk is eerlijk: Spellbook weet goed hoe ze zich in het stramien van de vroege occulte doom en proto metal moeten scharen. De songs, die zijn alleen het pijnpunt. Ze zijn niet slecht, met uitzondering van het veel te lange, episch bedoelde sluitstuk ‘Dead Detectives’ dat vooral een groot gaapfeest is, maar meeneuriebaar zijn ze nu ook niet bepaald. Het mag niet zo zijn dat je een song al vergeten bent op het moment dat het laatste akkoord wegsterft. De nieuwe naam mag dan zorgen voor een grotere herkenbaarheid (ook al zijn er nog steeds meer dan zeventig metalbands met “spell” in de naam), om echt uit de overvolle vijver met Sabbathnavolgers gevist te worden en niet richting het afvoerputje der vergetelheid te verdwijnen is pakkend songmateriaal stap één. Voor echte doom is het allemaal niet dreigend genoeg, voor klassieke metal om met je ouwe battle jacket aan op te headbangen is het te tam. Het is Sabbath meets Status Quo: lekkere boogie rock met een occulte ondertoon. Allemaal net niet, dus de kans dat de naamsverandering zal leiden tot grotere bekendheid is klein.