Voor degenen die niet hebben opgelet de afgelopen jaren – Sons of Apollo is de supergroep van voormalig Dream Theater drummer Mike Portnoy en toetsenist Derek Sherinian, aangevuld met gitaarvirtuoos Ron ‘Bumblefoot’ Thal, bassistgod en Mr. Big formateur Billy Sheehan en kortstondig Journey zanger Jeff Scott Soto. In 2017 gaf ik debuut ‘Psychotic Symphony’ nog 88/100 en prees ik de toewijding aan ouderwetse prog uit begin jaren ’90. Dat een opvolger zo snel al zou volgen had ik niet verwacht gezien de drukke agenda’s van bovengenoemde individuen, maar enfin; hier is dan ‘MMXX’.

Laat ik gelijk met de deur in huis vallen; waar de band op het debuut nog rauw en gemeend klonk, en waar ik een stel oude mannen weer plezier in het musiceren hoorde krijgen, is een gedeelte van die emotie wat verdwenen op ‘MMXX’ en is er “meer van hetzelfde” te vinden. Wat overblijft is een soort XXL kerststol die net wat te lang is blijven liggen; nog best lekker, maar een beetje taai, slapjes en de spijs is zijn kick een beetje verloren. Laat ik echter niet gelijk alles afzeiken, want er valt nog genoeg leuks te vinden op de nieuwe.

Songs als ‘Asphyxiation’, ‘King of Delusion’ en ‘Fall to Ascend’ doen bijvoorbeeld denken aan de voorganger, of misschien zelfs een beetje aan Dream Theater’s ‘Train of Thought’ / ‘Six Degrees’ tijdperk. Stevig, met genoeg virtuoos solowerk van Sherinian en Bumblefoot. Nummers als ‘Resurrection Day’ en ‘Wither to Black’ zijn elk groovy op hun eigen manier, maar missen net die impact. Het epische ‘New World Today’ van bijna zestien minuten laat de band misschien nog op z’n meest 90’s horen – het liefst had ik heel een plaat op deze manier. ‘Desolate July’ toont dan weer een band op z’n minst: wat een saai nummer is dit, zeg! Blijkbaar moet elke prog plaat z’n ballads hebben, maar ik hoor hier niets maar dan ook niets van waarde. Zonde dat dit niemendalletje z’n weg heeft moeten vinden op deze plaat.

Op een groot gedeelte van het album bekruipt het gevoel me dat de band het zich hier wat makkelijk vanaf maakt. Het stijltje van het debuut wordt keurig doorgezet, al dan niet gekopieerd op ‘MMXX’. Veel liever had ik een band gehoord die niet bang was conventies uit de weg te gaan en iets compleet nieuws neer had gezet. Die in 2017 een blauwdruk had neergelegd, om vervolgens alles over een compleet andere boeg te gooien. Helaas hebben we hier echter eerder te maken met een ‘Psychotic Symphony II’ dan gloednieuw werk.