Koud een jaar na het bijzondere album ‘Continuum’ is de Britse ambient progressive post rock / stoner formatie Sons Of Alpha Centauri terug met een nieuw album dat even bijzonder is als de voorganger, hoewel ook compleet anders. Het bijzondere van ‘Buried Memories’ is niet eens de muziek want die verschilt niet zo reuze veel van wat we van deze band gewend zijn. Nee, het gaat er om dat dit album is waarbij de rol van de mixer verder gaat dan ervoor zorgen dat alle instrumenten netjes vastgelegd worden. Hier is de mixer bijna een gelijkwaardig lid van de band, iemand die mede bepaalt hoe een album gaat klinken. Bovendien bevat ‘Buried Memories’ een aantal remixes van zowel oud als nieuw werk. Normaal gesproken (maar ja, wat is normaal?) is een album met remixes eerder een stoplap, een zoethoudertje voor de fans die nog even geduld moeten hebben voor er weer vers materiaal in de schappen ligt. Ook is het vaak een manier om aandacht te trekken buiten het vaste kringetje van fans. Laat een of andere hippe producer of deejay jouw nummer eens flink door de molen trekken zodat je de fans van die producer of deejay ook aan je kunt binden. Hoop je tenminste.

‘Buried Memories’ is dus een (re)mix album, maar dan anders. De knoppendraaiers van dienst zijn niet de minsten: Justin K. Broadrick (Godflesh, Jesu enzovoort) en James Plotkin (bekend als lid van Khanate en verder door zijn werk met onder andere Isis, Pelican, Sunn O))) en Earth) en dat heeft geleid tot een zeer afwisselend klinkend album, om het maar eens eufemistisch te zeggen. Broadrick heeft nog eens voor extra variatie – of noem het schizofrenie – gezorgd, of noem het schizofrenie, door twee alter ego’s een remix van hetzelfde nummer te laten maken. Na de gewone mix van ‘Hitmen’ horen we ‘Hitmen’ in de Jesu versie en vervolgens nog een keer ‘Hitmen’ in de JK Flesh remix. Wie enigszins op de hoogte is met het werk van JK Flesh hoopt (of vreest) misschien nu dat Sons of Alpha Centauri een hardcore techno jasje krijgt, maar dat is absoluut niet het geval. Wel bekruipt je langzaam het gevoel dat hier niet direct drie versies van hetzelfde nummer achter elkaar te horen zijn, maar drie totaal verschillende nummers die om onduidelijke redenen steeds dezelfde songtitel hebben. De eerste versie, het origineel, komt nog het dichtst bij een stonerrock song, de tweede is een soort van ambient versie met vreemd zwevende synthesizergeluiden. Eerlijk gezegd klinkt het vrij irritant en is de Jesu remix van ‘Hitmen’ het minste nummer van de plaat. De JK Flesh remix lijkt een soort van fusie tussen de rock van SOAC en jaren tachtig electro en is nog redelijk te pruimen.

James Plotkin lijkt een andere weg te hebben gekozen. Bekend als hij is van allerlei drone-metal projecten zijn de akkoorden in de drie songs die onder zijn hoede tot stand zijn gekomen uitgerekt, rauwer en meer vervormd. Sons of Alpha Centauri was toch al nooit een band met up tempo songs, maar lijkt nu bijna krakend tot stilstand te komen. Toch lijkt James Plotkin op deze manier minder een eigen stempel op de songs te leggen dan Broadrick in zijn deel heeft gedaan. De aanpak van Plotkin staat met andere woorden dichterbij de stoner wortels van SOAC.

Wat je kon verwachten met een album dat onder leiding van twee zeer verschillende technici tot stand is gekomen, blijkt maar al te zeer uit te komen: ‘Buried Memories’ is een album met een januskop, al zou je bijna kunnen zeggen dat het eerder een split album is van Justin Broadrick en Sons of Alpha Centauri dan het nieuwe volwaardige album van laatstgenoemden. En eerlijk is eerlijk, als je de twee remixes van ‘Hitmen’ even buiten beschouwing laat is dit een prima nieuw minialbum van de Britten. Met deze remixes er bij is het, tja, bijzonder.