Het eiland Cyprus staat meer bekend als vakantie oord dan als leverancier van metalbands. En dat is logisch, want ik zou geen één bekende metalband kunnen noemen die van het eiland afkomstig is. Ik verwacht ook niet dat Solitary Sabred gaat doorbreken met hun nieuwe, derde, album ‘Fire & Brimstone’. Solitary Sabred is een typisch voorbeeld van een band die teveel aandacht op de verkeerde zaken vestigt. Zo hebben de Cyprioten duidelijk veel aandacht geschonken aan het artwork van het album (ziet er prima uit), de titels van de songs en de bijnamen van de bandleden. Zo heet zanger Petros Leptos heel stoer ‘Asgardlord’ en heeft de bassist ‘Stainlesz’ tussen zijn voor- en achternaam staan.

Als de bandleden de tijd die ze hebben nodig gehad om die bijnamen te bedenken nou eens hadden gestoken in het (her-)schrijven van goed songmateriaal, dan had het nog wat kunnen worden met dit album. Op een enkele uitzondering na, komt geen enkel nummer op dit album boven de middelmaat uit. Daarbij heeft Solitary Sabred een sologitarist in de gelederen (ik weet niet of het hier om ‘Spartacus’ gaat of ‘Spirits’) die door zijn benedenmaatse spel het luisterplezier naar dit album knap weet te vergallen. Misschien dat één van zijn bandmaten hem kan vertellen dat een gitaarsolo ook uit meer noten kan bestaan dan drie. Is er dan helemaal niks positiefs te melden over dit album over vuur en zwavel? Jazeker wel. De al eerder genoemde zanger Petros doet het helemaal niet slecht. In de hogere regionen heeft de man hetzelfde bereik als wijlen Midnight van Crimson Glory maar ook in de lager gezongen stukken kom de Asgardlord goed voor de dag. De slaggitaarpartijen zijn strak. Het laatste, wat sinistere  nummer ‘Blestem’ is het enige dat in de buurt komt van een redelijke song.

Met beter songmateriaal en wat gitaarlessen kan het nog best wel wat worden met Solitary Sabred. Maar misschien moet Asgardlord toch gaan emigreren naar een land waar hij meer kans heeft op een succesvolle carrière in de muziekwereld.