Even leek het erop dat het fenomeen van de seventies retroband tijdens de pandemie een stille dood gestorven was, maar niets blijkt minder waar te zijn. Het debuutalbum van de Texaanse band Smokey Mirror, vertraagd door diezelfde pandemie en misschien daardoor ook nog verder gerijpt, is het bewijs dat de heavy psych, acid rock of hoe je het ook wilt noemen nog altijd springlevend is. Het titelloze album is rauw, luid en tegelijkertijd melodieus op een manier die in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig gewoon was. Met om de minuut een gillende gitaarsolo en in het langste nummer ‘Magick Circle’ zelfs een heuse drumsolo is het luisteren naar Smokey Mirror alsof je met een tijdmachine naar 1971 bent gereisd om daar tijdens een bad trip een optreden van Sir Lord Baltimore mee te maken. Vanaf het openingsnummer ‘Invisible Hand’ (waar overigens een vette knipoog richting Jimi Hendrix’ ‘Can You See Me’ in is verwerkt) heerst de psychedelische hardrock boogie en worden alle oeroude truukjes uit de kast getrokken: vette reverb, delay en leslie effecten – echt alles om maar een geestverruimend effect te krijgen. Van de albumcover wordt je bijna duizelig, zoveel bonte kleuren en krioelende figuurtjes en zelfs in de songtitels is het een en al psychedelica wat de klok slaat. ‘Alpha-State Dissociative Trance’, ‘Fried Vanilla Spider Trapeze’ of ‘A Thousand Days in the Desert’ – soms zegt een titel zoveel dat je eigenlijk niet eens meer de muziek hoeft te horen om te weten wat voor vlees je in de kuip hebt.

Ondanks dat Smokey Mirror in alle opzichten traditionele heavy blues rock maakt, klinkt dit album geen moment belegen. Daarvoor is de vaart te hoog en de kwaliteit van de songs is dat ook. Dat beide plaatkanten (we zijn echt helemaal terug wat dat betreft) worden afgesloten met een fraai ingetogen stukje akoestische gitaar is wel lekker na twee keer twintig minuten klassieke heavy psych door een stelletje ADHD-stuiterballen. Maar het knapste van Smokey Mirror is nog wel dat je het gevoel hebt naar wilde, oeverloze jams te luisteren om er achter te komen dat die jams zijn verpakt in gestructureerde songs van gemiddeld vijf minuten. Aan alles is te merken dat Smokey Mirror het debuut heeft opgenomen met de vormeisen van vinyl in het achterhoofd. Toch is er één belangrijke reden waarom een cd-versie zo gek nog niet is: cd’s kun je namelijk op repeat zetten!